In de muziekwereld is het al decennia lang gebruikelijk om samples te gebruiken in een nummer. Wilde je eind jaren 90 als rapper een grote hit scoren, dan gebruikte je een sample van een oude blues of soul hit. Lees verder
Halverwege de jaren ‘90 werd er een film uitgebracht die in vrijwel alles anders was dan de traditionele rolprent. Opgenomen met een heuse Digitale Camera, als een van de eerste films óóit. Geschoten als een videoclip, inclusief keiharde muziek, felle neonkleuren en in een moordend tempo. En de titel liet niet veel aan de verbeelding te wensen over: Naar de klote!
Het was een film over de Nederlandse partyscene midden jaren ’90. Het schetste een weinig florissant beeld van de twintigers van toen. Feestbeesten die zich onderdompelden in beukende beats, zich te buiten gingen aan XTC en zich vervolgens ruim na zonsopkomst laveloos op de bank stortten.
De regisseur van die film was er in 1996 heilig van overtuigd dat de film een hit zou worden. “Naar de klote! wordt een hit. De reden? Naar de klote! is de eerste speelfilm die de dans- en muziekcultuur van vandaag in beeld brengt, en wel op een manier die volledig is toegesneden op de doelgroep. Speciaal voor hen is de film gemaakt: al die jongeren die elke weekend dankzij een paar pilletjes helemaal uit hun dak gaan in een dreunende loods op het lokale industrieterrein.”
Naar de klote! werd géén hit. De reden? De ene helft van de jongeren kon zich, net als ik overigens, niet echt identificeren met het overmatige drank- en drugsgebruik en het geweld in de film. De helft die zich er wél door aangesproken had kunnen voelen,
stond vermoedelijk helemaal uit zijn dak te gaan in een dreunende loods op het
lokale industrieterrein.
Het enige onderdeel van de film dat wél bleef hangen was het nummer Good to go van Flamman & Abraxas. Het producersduo dat tot dan toe vooral op de achtergrond actief was geweest en in die hoedanigheid al grote successen had geboekt, bracht de single
verrassend genoeg uit onder hun eigen naam. Maar ook op de voorgrond bleken ze een gouden duo. Het nummer schopte het tot de vierde plaats in de Nederlandse Top 40 en is inmiddels een van de meest iconische nummers uit de 90’s.
En zo gebeurde het dat terwijl de successen van hun topact de Party Animals langzaam minder werden, zij onder hun eigen naam nog even drie grote hits scoorden. De opvolgers I’ll be your only friend en de verrassende cover I need love behaalden de top 10 in de vaderlandse hitparade en hielden het daar ook even vol.
Maar zelfs Flamman & Abraxas bleken een mindere periode te kunnen hebben. In 1999 schaarden zij zich namelijk achter Double Date. In hun ogen dé Nederlandse kandidaat voor het Eurovisie Songfestival. Een act die iedereen zich nog wel herinnert van hun ja… laten we zeggen… beperkte toonvastheid. Al moet gezegd worden dat ze vermoedelijk meer aan het optreden overhielden dan de zangeres die won. Want Marlayne heb ik nooit in onze plaatselijke discotheek zien optreden. En Double Date wél!
Amerika is gek op kindsterretjes die zowel kunnen acteren, zingen, presenteren etc. Denk bijvoorbeeld aan Britney Spears, Christina Aguilera en Justin Timberlake (allen waren te zien in de Mickey Mouse Club en de rest is bekend). Lees verder
Dit kon wel eens mijn laatste blog zijn over de vergeten platen uit de jaren ’90. Niet omdat de voorraad op is. Nee, er zijn nog genoeg pareltjes over… Maar met O Fortuna
begeef ik me op glad ijs. Want zowel de versie van Fortuna & Satenig als de versie van Apotheosis mag eigenlijk niet meer gedraaid worden.
Enige probleem: de componist was nog geen 100 jaar dood – sterker nog, net 10 jaar – en ze hadden niet overlegd met de nabestaanden. Die kregen lucht van de plannen en klaagden de twee dance acts aan. De erfgenamen kregen vervolgens gelijk van de rechter en beide platen werden verboden. De singles, die op dat moment hoog in de Top 40 stonden, vlogen er daarna dan ook snel uit.
Kennelijk wilden de nabestaanden één keer hun punt maken. Of beseften ze zich eigenlijk te laat dat zij op deze manier met de muziek van hun voorvader toch ook de jeugd konden bereiken. Want hoewel er daarna nog talloze malen een bewerking van het klassieke stuk volgde, roerden zij zich niet meer. Van hardcore-act Chosen Few tot hip-hoppers Puff Daddy & Nas, allemaal gebruikten ze een sample van het beroemde stuk maar geen van hen hoorde ooit iets van de familie Orff.
In de wereld van rap is rivaliteit aan de orde van de dag. De grootste en meest bekende rivaliteit is die tussen Tupac Shakur en the Notorious B.I.G. De concurrentie tussen de twee vond plaats in een tijdperk waar rapmuziek op zijn hoogtepunt was. Vervolgens werden beide rappers gedood in afzonderlijke incidenten in een periode van zes maanden. Hun dood was een groot mysterie, die veel rapfans nog jaren bezig hield: was Biggie vooruitziend toen hij op zijn laatste album een track met de titel You’re Nobody (Til Somebody Kills You) opnam? Hij was al overleden voordat het album werd uitgebracht.
Elk was een boegbeeld voor een genre van muziek bekend om zijn agressieve toon. Biggie vertegenwoordigde de New York / East Coast scene; Hip hop ontstond in New York. Tupac was een nieuwe stem met een West Coast sound. Toch was er (nog) geen ruzie tussen de twee, tot Biggie het lied Who Shot Ya?, schreef. Tupac was ervan overtuigd dat hij in het nummer gedist werd. Het nummer ging over een overval waarbij Tupac betrokken zou zijn geweest in New York een paar maanden eerder. Sean Puffy Combs (Puff Daddy, P. Diddy of hoe hij nu ook mag heten) beweerde vanaf het begin dat het nummer al werd opgenomen voordat Tupac was betrokken bij een overval.
Tupac reageerde door middel van zijn nieuwe tracks. Hier haalde hij flink uit naar de Biggie en het label van Biggie. Nummers als Against All Odds, Bomb First en Hit’ Em Up waren hier enkele voorbeelden van. Hoewel Biggie weigerde mee te doen aan deze vete, beweerden fans dat ze reacties in bepaalde tracks te horen waren. Sean Puffy Combs ontkende de woorden van de fans, maar de media (die erg onder de indruk was) reageerde gelijk op deze informatie.
De rivaliteit kwam tot een tragisch einde toen Tupac werd neergeschoten tijdens een grote (boks)wedstrijd in Las Vegas. Hij overleed zes dagen later, op 13 september 1996. The Notorious B.I.G. werd nog geen zes maanden later doodgeschoten. Hij was het slachtoffer van een drive-by shooting (9 maart 1997). Ondanks de grote media-aandacht zijn beide moorden onopgelost gebleven. Er werd zelfs nog een documentaire gemaakt (Who Killed Tupac?), die met verschillende theorieën kwam over de dood van Tupac en de betrokkenheid van Biggie. Of dit nu de waarheid is of niet, blijft tot op heden een mysterie. Sommige mensen beweren dat Tupac nog leeft en zich ergens verborgen houdt.