Enrique Iglesias – Bailamos

Tegenwoordig kan je er prima mee thuiskomen. Er gaat
namelijk geen zomer voorbij of hij schrijft wel weer een grote hit op zijn naam.
Ook nu staat Enrique Iglesias weer in de Nederlandse Top 40, met Súbeme la radio. Maar toen hij in 1999
voor het eerst onze hitlijsten bereikte was er van dergelijke acceptatie nog
geen sprake.
Ik schuifelde destijds dan ook met het schaamrood op mijn
kaken de platenzaak binnen. En waar ik normaal direct naar het betreffende
plaatje vroeg, ging ik nu zelf in de bakken zoeken. Toen ik hem gevonden had,
reikte ik hem met gebogen hoofd aan de caissière, haar blikken zorgvuldig
ontwijkend. “Er is ook een maxi-single hè? Wil je die niet hebben?” Zonder haar
aan te kijken schudde ik hevig mijn hoofd.
Ik hoorde hoe ze de CD uit de lade haalde en hem in het
hoesje deed. Ik betaalde gepast, griste het plaatje uit haar handen en schoot
weg, de platenzaak uit. Direct onder de snelbinders en als een dolle naar huis. Heel
hard hopend dat ik mijn vrienden niet zou tegenkomen. Want stel je voor…
Helaas… in een klein dorp blijft niets geheim. Want het kwam binnen no-time uit en zelfs nu, in 2017,
word ik er nog wel eens fijntjes aan herinnerd dat ik ‘toen die ene single van
Enrique had gekocht’.
Maar ja, ik vond Bailamos
ook gewoon een fijn nummer. Sterker nog… Ik vond hem zó leuk dat ik hem per se
in mijn platencollectie wilde hebben. De zomer stráálde er vanaf. En nog steeds
klinkt hij lekker. Het nummer dan.

De single gooide hoge ogen wereldwijd. Het stond zelfs twee weken op één in de Verenigde Staten. In ons land moest het plaatje uiteindelijk genoegen nemen met een vierde plaats. Het kreeg in 2007 echter nog wel een eervolle vermelding in de Lijst der Lijsten, waar het in dat jaar plaats 1318 bezette. En daarmee vind ík dat Enrique Iglesias de eeuwigheidswaarde van deze zomerhit heeft bewezen.

Michael Jackson – Heal the world

Toen ik mij eind 1992 voor moderne muziek begon te
interesseren, hoorde ik ook voor het allereerst een liedje van Michael Jackson.
Het was Heal the world. Een prachtig,
emotioneel nummer dat mij mede dankzij de indrukwekkende clip raakte tot in het
diepst van mijn ziel.
Maar goed, als beginnende puber had ik net besloten om die
door mijn ouders zo verfoeide house leuk te gaan vinden, dus dergelijke
wereldverbeterende zoetsappigheid matchte niet met mijn vers aangemeten imago.
En kom op, oorlogen en aanslagen, dat was iets voor verre, woestijnachtige
oorden.
Hoe anders is dat anno 2017. Oorlogen vinden niet alleen meer
plaats in Irak of Afghanistan, maar worden ook uitgevochten op plekken waar ík
had kunnen zijn. Op een terras voor een café in Parijs, op een vliegveld in
Brussel of op een kerstmarkt in Berlijn.
Of na een concert… Ik sluit niet uit dat ik over tien jaar óók samen met mijn
dochter op een show van een toekomstige Ariane Grande sta, met duizenden
andere van haar leeftijdsgenootjes. Stel dat daar ook zo’n lafhartige loser tussen loopt die een bom laat ontploffen te midden van al die tieners. Ik kan het maar niet bevatten. Tieners! Kinderen dus nog! Welke zieke geest bedenkt het om kinderen tot zijn doelwit te maken?!

Het is de realiteit van het nu. Aanslagen zijn allang geen ver-van-mijn-bed-show meer. Maar goed… ik ga er geen
concert of festival minder om bezoeken. Het enige dat ik kan doen is áls ik
erheen ga, mijn dochter nog even een extra knuffel geven. Slaap lekker schat en papa ziet je morgen!

Dreamhouse

De reden van het ontstaan van het genre dreamhouse is nogal luguber. Het vond zijn oorsprong in de jaren ’90. Met name in Italië waren er door de opkomst van de raves in de weekenden veel meer verkeersdoden te betreuren dan doordeweeks.

Dat kwam omdat bezoekers van deze raves zich midden in de nacht, vol adrenaline, drugs en drank, de vernieling in reden. Een fenomeen dat in die jaren in Italië zelfs bekend stond als ‘Strage del sabato sera’. Ofte wel ‘Saturday night slaughter’.

De opkomst van de dreamhouse werd dan ook met gejuich ontvangen door de overheid en de nabestaanden van de slachtoffers. Zij zagen het als een geweldig antwoord op de ruige rave die de festivalgangers steevast naar een enorme climax stuwde. En zo werden de houseparty’s steeds vaker afgesloten met deze rustige, bijna kalmerende vorm van dance.

Grondlegger van en grootste naam in het genre was de Italiaan Robert Miles. Hij begon zijn loopbaan in Zwitserland, waar hij opviel omdat hij veel ambient en drum-‘n-bass draaide. Toen hij zijn eigen muziek begon te produceren waren er dan ook veel van deze invloeden terug te vinden in zijn composities. Zijn eerste wapenfeit was de single Children.

Een enorme hit met nummer één-noteringen in liefst twaalf landen, 5 miljoen verkochte platen en zelfs, als eerste en enige Italiaanse artiest ooit, een Brit Award. Robert Miles bracht na deze monsterhit nog twee singles uit. Fable was de opvolger van zijn successingle. Het plaatje kon alleen niet overtuigen. Maar toen hij met zijn derde single de vocalen van de Britse zangeres Maria Nayler toevoegde aan zijn dromerige muziek, scoorde hij opnieuw een grote hit. One and one deed het erg goed in de Europese charts.

De Duitse formatie Zhi-Vago had daarvóór echter al geëxperimenteerd met vocalen in hun dreamhouse-platen. Het gevolg was een bescheiden hitje met Celebrate the love. En ook B.B.E. droeg eind 1996 haar steentje bij aan de ontwikkeling van de  dreamhouse. Zij voorzagen de dromerige tunes van een stevigere beat en scoorden vervolgens flink met Seven days & one week en Flash. Maar ook enkele platen van Faithless werden destijds onder het genre geschaard. Het beste voorbeeld is wel het inmiddels klassieke Insomnia.

Het genre dreamhouse bleek echter geen lang commercieel bestaan beschoren. Het verdween in de loop van 1997 uit de hitlijsten, maar haar invloed zou nog tot ver over de millenniumwisseling heen reiken. Beroemde DJ’s als Armin van Buuren lieten zich inspireren door de stroming en het vormde het fundament voor de deephouse, de progressive trance en de psytrance zoals wij die nu kennen.

Pet Shop Boys – Can you forgive her?

Ik geef het eerlijk toe. Ik heb het nummer niet héél vaak
gedraaid nadat ik het had opgenomen. Sterker nog: ik spoelde het meer dan eens
door op mijn cassettebandje. Want daarna kwam namelijk Pin-Ochhio met
Pinocchio. En die vond ik zó geweldig dat ik zelden wachtte tot die vanzelf
voorbij kwam.
Ook toen ik begin jaren ’00 druk bezig was om al mijn
favoriete nineties-nummers te verzamelen en te branden op CD’s, twijfelde ik of
ik dit nummer mee zou nemen. Misschien was het ook wel het imago dat de twee
heren zich destijds hadden aangemeten. Met hun
extravagante kostuums en de disco-achtige muziek.
Uiteindelijk heb ik het wél gedaan. En achteraf ben ik blij
dat het plaatje onderdeel is geworden van mijn omvangrijke collectie 90’s
dance. Want dan komt hij nog eens voorbij. En áls ik hem dan weer eens hoor, begrijp
ik mijzelf met terugwerkende kracht. Het is een fijn plaatje. Lekker bombastisch…
en het ritme is geweldig.

En ook hun volgende single vond ik leuk. Maar waar Can you forgive her nog een bescheiden
hitje was, bestormde de opvolger Go west
wereldwijd de hitlijsten met zelfs een aantal nummer één-noteringen.
De cover van de plaat van The Village People was
oorspronkelijk bedoeld voor een benefiet-event om geld in te zamelen tegen aids maar omdat Neil Tennant, de zanger van Pet Shop Boys, tijdens hun optreden steeds de tekst vergat, besloten ze het uit te brengen als single. Met succes.

Daarna was het echter wel gedaan met de populariteit van hun muziek. Hun twee volgende platen wisten niet of met moeite de Nederlandse Top 40 te bereiken. Pas in 2007 zouden ze nog één keer terugkomen. She’s madonna schreef en produceerde Robbie Williams in samenwerking met de Pet Shop Boys. Het zou de laatste grote hit van het Engelse duo zijn.