namelijk geen zomer voorbij of hij schrijft wel weer een grote hit op zijn naam.
Ook nu staat Enrique Iglesias weer in de Nederlandse Top 40, met Súbeme la radio. Maar toen hij in 1999
voor het eerst onze hitlijsten bereikte was er van dergelijke acceptatie nog
geen sprake.
kaken de platenzaak binnen. En waar ik normaal direct naar het betreffende
plaatje vroeg, ging ik nu zelf in de bakken zoeken. Toen ik hem gevonden had,
reikte ik hem met gebogen hoofd aan de caissière, haar blikken zorgvuldig
ontwijkend. “Er is ook een maxi-single hè? Wil je die niet hebben?” Zonder haar
aan te kijken schudde ik hevig mijn hoofd.
hoesje deed. Ik betaalde gepast, griste het plaatje uit haar handen en schoot
weg, de platenzaak uit. Direct onder de snelbinders en als een dolle naar huis. Heel
hard hopend dat ik mijn vrienden niet zou tegenkomen. Want stel je voor…
word ik er nog wel eens fijntjes aan herinnerd dat ik ‘toen die ene single van
Enrique had gekocht’.
ook gewoon een fijn nummer. Sterker nog… Ik vond hem zó leuk dat ik hem per se
in mijn platencollectie wilde hebben. De zomer stráálde er vanaf. En nog steeds
klinkt hij lekker. Het nummer dan.
De single gooide hoge ogen wereldwijd. Het stond zelfs twee weken op één in de Verenigde Staten. In ons land moest het plaatje uiteindelijk genoegen nemen met een vierde plaats. Het kreeg in 2007 echter nog wel een eervolle vermelding in de Lijst der Lijsten, waar het in dat jaar plaats 1318 bezette. En daarmee vind ík dat Enrique Iglesias de eeuwigheidswaarde van deze zomerhit heeft bewezen.