Ik schaam me diep! Als rechtgeaard Hagenees heb ik nog nooit een optreden van Golden Earring bijgewoond. Toch ben ik best een bewonderaar van deze groep, getuige het eerste singletje dat ik ooit kocht: That day van, toen nog, The Golden Earrings
Eerlijk gezegd was en ben ik nog steeds het meest gecharmeerd van de stem van George Kooymans. Het zal je dan ook niet verbazen dat mijn favoriete nummer door hem wordt gezongen. Een fraai lied over de door hem verbroken relatie met zijn vriendin Melanie, waarvan hij al snel spijt had. En het hielp! Melanie kwam bij hem terug, dus eind goed al goed.
En míjn relatie, met de Earring? Wie weet, het kán nog…
Een brok in mijn keel. Daar zijn alleen maar de eerste paar noten van het nummer voor nodig. En het is dat het over een verbroken relatie gaat, anders had ik hem absoluut op mijn begrafenis gedraaid. Je wilt tenslotte tóch dat er op je definitieve afscheid een traantje gelaten wordt. Met dit nummer is dát in ieder geval een zekerheidje.
Gek genoeg is het plaatje mij, ondanks dat het toch echt in míjn tijd een hit was, niet bij gebleven. Zoals er waarschijnlijk wel méér aan mij voorbij is gegaan omdat er geen beat in zat. Pas vele jaren later ontdekte ik het liedje. We moesten bij The Voice of Holland afscheid nemen van een van onze favoriete kandidaten. De eerste noten klonken en daar was hij opeens: die brok in mijn keel.
Ik zocht het nummer op in Wikipedia en zag dat het in al die jaren nog nóóit een notering had gehad in de Lijst der Lijsten. Hoe kón dat? Ik besloot direct: dat móest anders! Het plaatje kreeg het jaar erop dan ook een prominente plek in mijn stemlijst en tot mijn verrassing debuteerde het ook precies dat jaar in de Top 2000. Kennelijk was dit grove gebrek méér mensen opgevallen. Het heeft sindsdien de lijst ook niet meer verlaten.
Bijzonder is die notering overigens wel te noemen. Beautiful goodbye was in ons land namelijk het enige succes van de Canadese zangeres. En echt potten breken deed het toen óók niet, want verder dan de 22ste plek in 1996 kwam het niet. Toch hebben kennelijk genoeg mensen dit pareltje in hun hart gesloten om het elk jaar weer terug te laten komen.
Je kunt van de 90’s zeggen wat je wil, maar het was wél het decennium waarin ongeveer alle muzieksoorten samen kwamen. Reggae bijvoorbeeld. Een genre dat tegenwoordig praktisch niet meer in de Top 40 terug te vinden is. Hoogstens af en toe in combinatie met dance.
Reggae had vanaf het begin al een speciaal plekje in mijn hart. Het was nagenoeg de enige stijl die het privilege had zich te mogen nestelen tussen alle eurodance en andere housemuziek op mijn cassettebandjes. De vrolijke, zomerse vibe, de aanstekelijke melodieën, ik hield ervan.
Het allereerste liedje dat zo’n plaatsje op tape veroverde was er dan ook niet zómaar eentje. Sterker nog, het was de Koning van de Reggae zelf, die de primeur had met het nummer Iron lion zion. Het belandde uiteindelijk zelfs in de top 10 van Erwin’s Top 40.
Iron lion zion was een bijzonder nummer. Al in 1974 opgenomen maar pas in 1992 op single uitgebracht, ter ere van de release van de 4 CD-box Songs of freedom. Postuum. Want in 1981 blies deze legende al zijn laatste adem uit. En wat het nog bijzonderder maakte was dat ook de vrouw van Marley mee zong op de plaat, met haar bandje I Threes.
Naast de hoge notering in mijn persoonlijke hitlijst, deed de single het óók goed in de internationale hitlijsten. Een vijfde plaats in Engeland, en in ons land reikte het zelfs tot plek 4. Het zou wel zijn laatste officiële hit zijn. Hij kwam nog één keer terug als featured artist toen Funkstar Deluxe en remix maakte van Sun is shining. Een nummer uit het oeuvre van Bob Marley dat door deze bewerking inmiddels ook tot zijn klassiekers is gaan behoren.
Ik ben aanbeland in 1965. Voor me ligt de top 100 van dat jaar. Honderd nummers met een verleden, mijn verleden. Herinneringen die boven komen drijven: waar was ik toen, wat hield me bezig? En dan moet je kiezen!
Kies ik voor Nederlandstalig: Ria Valk, Willeke Alberti, Cowboy Gerard, om er maar een paar te noemen? Of toch maar The Beatles, óf The Rolling Stones?
Kies ik voor een band die in de tijdgeest is blijven hangen of voor een die nog steeds actueel is?
Kortom, ik zit gevangen in mijn eigen jeugd. Wellicht dat dit nummer helpt mijzelf te bevrijden…
En opnieuw stonden we daar in onze plaatselijke discotheek. Vooraan, met wijd opengesperde monden. Want het uitzicht was weer prachtig. Vooruit… het beeld werd wel een beetje verpest door die rapper en die twee dansers maar die blonde zangeres was voor ons pubers inderdaad wel een… klein fantasietje 😏
4 Tune Fairytales trad op. Van het optreden kan ik me weinig meer herinneren maar de zangeres heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten. Veel beter kon destijds ook haast niet. Een bijzonder mooie vrouw die óók nog eens bijzonder mooie muziek maakte.
Maar voor hitsucces heb je kennelijk méér nodig dan een goed uiterlijk. Want het was snel gebeurd met deze Nederlandse happy hardcore-act. Hun eerste plaat scoorde nog redelijk met een 17de plaats in de Top 40 maar de twee singles daarna, Take me 2 wonderland en Ding-a-dong – jawel, van die van het songfestival – wisten de charts al niet meer te bereiken.
Jammer, want wij hadden haar graag nog een keer zien optreden, daar in die discotheek. Voor de muziek natuurlijk 😏 En hoewel ze in 2007 nog een revival hadden, is het voor ons toch bij die ene keer gebleven.
Want ja, laten we wel wezen… niet alleen wíj waren inmiddels tien jaar ouder. En je wilt die fantasie toch een beetje levend houden.
