Lang heb ik geloofd dat het de allereerste hit was waarin een sample van Michael Jackson was gebruikt, met toestemming van The King of Pop himself. Het was iets dat ze op de radio riepen toen ze Right here / Human nature afkondigden. Maar de eerste samples van de liedjes van de zanger bleken al bijna net zo oud als hijzelf.

Het idee voor de single was afkomstig van producer Teddy Riley, een van de grondleggers van de new jack swing: een mix van hiphop, R&B en gospel waarbij hij ook veelvuldig gebruik maakte van samples. Het zou de blauwdruk worden voor heel veel latere R&B-hits.

Ik vond het leuk. De aantrekkingskracht zat hem daarbij voor mij met name in het kleine stukje rap dat door de vervormer was gehaald. Dat onderdeeltje werd verzorgd door niemand minder dan Pharrell Williams. Het was een van zijn eerste verschijningen op een plaat. Met een paar keer ‘S… to the double… To the U… to the V’ was zijn bijdrage wellicht minimaal maar het was briljant in zijn eenvoud en werd sindsdien bij de concerten van de dames een vaste kreet onder het publiek.

Het was een geweldige meezinger. Maar ik wist dankzij mijn enorme talenknobbel dat het een beetje gek was als ik dit nummer keihard mee zou blèren. Dus heel af en toe, als niemand keek en het nummer voorbij kwam, mompelde ik het zachtjes mee.

Maar het was heel moeilijk om die onbewust aanwezige neiging te onderdrukken. Het kwam nog wel eens voor dat als ze het draaiden in onze plaatselijke discotheek, ik op mijn schouder werd getikt en er werd gezegd: “Eh… je weet wat je nu aan het zingen bent?” En dan hield ik geschrokken weer mijn mond. Althans, heel even dan.

Het lag allemaal ook gewoon zo lekker in het gehoor! En hoewel het klonk als girl power was de tekst niet heel diepgravend. Het Duitse electropop-duo werd door feministes zelfs beschuldigd van het bagatelliseren van het ‘vrouw zijn’. Met dat het allemaal zo makkelijk was, gewoon, omdat ze een meisje was.

Girl power of niet, het plaatje werd een flinke hit in Duitstalig Europa maar ook in Nederland gooiden ze hoge ogen met een keurige zevende plaats in de Top 40. En hoewel het succes in hun thuisland een klein staartje kreeg met nog twee redelijk succesvolle singles liep Nederland niet meer warm voor hun muziek.

In 1999 ging het duo uit elkaar. Ralf Goldkind, de mannelijke helft van Lucilectric, vervolgde zijn pad in de muziekbusiness. Het eerste dat we na de breuk zagen van Luci van Org, het mädchen van de band, was van een heel ander kaliber. Zij had werk gevonden als Fetish-model en poseerde in SM-kledij. Een thema dat later ook terug zou komen in de vier boeken die ze schreef.

Ik keek hem met vragende ogen aan. Hij zei: “Jij houdt toch van house?” Mijn gedachten zeiden: “Eh ja… maar niet van deze ouwe meuk,” maar ik hoorde mijzelf zeggen: “Ja… dank je wel.” En daar stond ik dan. Met in mijn handen een CD. Move the House 2.

Tja, het wás house, maar de tijd dat dit soort acid en andere early 90’s-house hip en happening waren, lag al lichtjaren achter ons. Mijn cassettebandjes stonden inmiddels vol met eurodance en de eerste happy hardcore kwam de hitlijsten binnen. Ik kon nú al zeggen dat dit plaatje mijn CD-speler niet in ging komen.

Toen ik de CD uit beleefdheid, maar met lichte tegenzin, toch maar een plekje in mijn collectie gaf, besloot ik dat míj dit in ieder geval nóóit mocht overkomen: triomfantelijk over mijn o zo goede connectie met de jeugd met iets komen dat al té lang uit de mode is.

Pas kort geleden heb ik de nummers van de CD voor de eerste keer beluisterd. En ik moet zeggen: het is inderdaad oude meuk. Het is wel aardig om je een beeld te vormen van de house uit die tijd, maar ik herkende welgeteld één plaat. Go van Moby. Uit de tijd dat hij nog niet als een activistische veganist door het leven ging maar gewoon nog keiharde acid maakte.