Zelden is een ronde in een van onze popquizzen zó slecht gemaakt als de novelty-ronde in de Tapperij Teun Popquiz. Alsof iedereen deze plaatjes uit het geheugen had verbannen 🤔 Maar met liefde neem ik jullie de komende tijd mee in de wondere wereld die ‘novelty’ heet. Te beginnen in de jaren ’60.

Éigenlijk had dit ook een aflevering van De Platenkast van mijn Vader moeten zijn, maar ik vermoed dat hij zich te zeer schaamt voor deze plaat. Want hij heeft Bridget the midget van Ray Stevens gewoon in zijn platenkast staan. U leest het goed: mijn vader, die in de jaren ’90 hoofdschuddend door het huis liep als hij mijn muziek hoorde en zich regelmatig beklaagde over de abominabele kwaliteit ervan, heeft dít nummer als single tussen zijn Pink Floyd- en Deep Purple LP’s staan:

Voor ons kinderen was dit nummer natuurlijk één groot feest met dat maffe piepstemmetje. Grijs gedraaid werd het dan ook in het ouderlijk huis. Maar wij waren écht niet de enigen waar het plaatje zo aansloeg. Want bij de release in 1971, behaalde het zonder problemen de 3de plaats in de Nederlandse Top 40. Ray Stevens zagen we in ons land daarná overigens niet meer terug. Bridget the Midget wel, zij het in een verschijningsvorm waar je je kinderen liever níet aan blootstelt.

In de Verenigde Staten zou Ray Stevens echter flink wat hits op zijn naam schrijven. Het grote publiek maakte daar voor het eerst kennis met hem in 1961, door de single Jeremiah Peabody’s poly unsaturated quick dissolving fast acting pleasant tasting green and purple pills.

Een nagenoeg onuitspreekbare titel, puur om te kijken of de heren radio-dj’s daar wel uitkwamen. Maar die vonden het juist een geweldige uitdaging. Ze lieten het daarom maar al te vaak langskomen in hun shows, waardoor het onverwachts een flinke hit werd. En met dat succes in zijn achterzak besloot hij te stoppen met zijn muziekopleiding en stortte hij zich volledig op novelty. En met zó veel hits en twee Grammy’s op zak mag je zeker spreken van een geslaagde grap.