Eindelijk! Mijn ouders hadden een nieuwe PC gekocht. En het allermooiste was: deze had een CD-brander. Daarmee waren we zeker niet de eerste in de buurt, maar nu, in combinatie met een abonnement waarbij ik niet meer steeds de telefoonlijn bezet hield, had ik dan éindelijk de mogelijkheid om te starten met een omvangrijk project: 90’s dance. Een verzameling van álle liedjes uit de jaren ’90 die ik ooit leuk had gevonden. Op chronologische volgorde.
Lees verder
Het verhaal kwam me bekend voor, toen ik in de Top 2000 de Charlie Daniels Band hoorde met The devil went down to Georgia. Een muzikaal duel met de duivel waarbij die laatste uiteindelijk met de staart tussen de benen wegvluchtte… Maar hoe kon dat? Ik hoorde dit nummer nu voor de allereerste keer. Of toch niet? Lees verder
Een broeierige zaterdagavond in juli 2001, op een stationnetje ergens in het oosten des lands. Zo begon mijn eerste bezoek aan een groot dancefeest. Met een groep van zo’n 25 lotgenoten per trein naar de Amsterdam Arena voor Sensation. Als 16-jarige toch wel enigszins gespannen of ik überhaupt binnen zou komen, aangezien de minimale leeftijd 18 was. Lees verder
Afgelopen vrijdag overleed Kenny Rogers. Hij was een van de grootste country-artiesten ooit. Zijn imposante carrière van meer dan 50 jaar leverde wereldwijd 60 hitsingles, 25 nummer één-hits en 50 gouden albums op. En toch, in de jaren ’90 had ik nog nooit van de beste man gehoord. Dolly Parton kende ik dan weer wel. Al wist ik niet veel méér van haar dan dat zij een gigantische voorgevel had. Lees verder
Sinds een paar dagen is hij er opeens weer: gemeenschapszin. Ik kende hem wel, had hem wel eens gezien tijdens een stroomstoring. Iedereen kwam naar buiten en ik sprak eindelijk een keer die nieuwe buurman. Maar ik was die gemeenschapszin al een tijdje kwijt. Druk met ons eigen leven. Altijd wat beters te doen. Lees verder