Eind jaren ’90, begin jaren ’00 struikelde je in de charts over de girl-groups. De een na de ander popte op. Sommigen hadden succes, en sommigen verdwenen nog sneller dan dat ze gekomen waren. En dat allemaal dankzij een paar meiden die in 1996 wereldwijd bovenaan de hitlijsten stonden en miljoenen exemplaren verkochten van hun debuutsingle Wannabe. Lees verder
Man, wat wilde ik graag een gabber zijn! Net zoals die ene jongen uit mijn klas. Lopend op Nike Air Max, gekleed in Aussie-jas en uiteraard een Cavello-broek, hoog opgeschoren kapsel en op de discman altijd knalharde muziek die goed te horen was omdat hij zijn oordopjes nooit ín zijn oor deed, maar eroverheen hing. Lees verder
Zoals waarschijnlijk bij iedereen die in de jaren ’90 muzikaal is gevormd, gingen ook bij mij bij het horen van Hij is van mij direct een aantal belletjes rinkelen. Niet zo gek, want het is gebaseerd op die andere ‘catfight’: de breed uitgemeten tweestrijd tussen Brandy en Monica die in 1998 samen een wereldwijde hit scoorden met The boy is mine. Lees verder
Het was januari 2007 en het zat erop. Morgen vloog ik vanuit het warme Midden-Amerika weer terug naar mijn eigen koude kikkerlandje. Maar wauw… Wat een ongelooflijk mooie ervaring was dit geweest! Zóveel indrukken opgedaan, zóveel nieuwe mensen ontmoet. En gewoon een paar maanden lang helemaal niets móeten. Heerlijk! Lees verder
Het was een hele gekke gewaarwording. En het had níet eens te maken met die fijne clip. Want wat wás ze prachtig! Nee, het had serieus te maken met de muziek zelf. Ik begreep er niets van. Cryin’ vond ik vreselijk en ook naar hun eerdere werk kon ik niet luisteren. Dat geschreeuw van Steven Tyler, die irritante gitaren… Maar toen ik Amazing van Aerosmith hoorde, was ik aangenaam verrast! Lees verder