Een tijdje geleden schreef ik er al over. Mijn eerste kennismaking met Michael Jackson was Heal the world. Een prachtig nummer, maar het matchte niet met mijn destijds vers aangemeten imago en dus belandde het niet op een van mijn cassettebandjes.
Voor de opvolger was er echter méér plek in mijn geweten. Give in to me had weliswaar geen beat,
maar was een stuk ruiger met het gitaargeweld van Slash. Na veel wikken en
wegen kwam die plaat uiteindelijk wél op mijn bandje terecht. Het moest het
echter stellen met een plek achter een half uur Rave Radio. Als enige.
maar was een stuk ruiger met het gitaargeweld van Slash. Na veel wikken en
wegen kwam die plaat uiteindelijk wél op mijn bandje terecht. Het moest het
echter stellen met een plek achter een half uur Rave Radio. Als enige.
Maar omdat ik Rave Radio achteraf toch eigenlijk helemaal
niet zo leuk bleek te vinden en ik het cassettebandje dus eigenlijk nooit meer
opzette, raakte Give in to me een
beetje in de vergetelheid. Pas vele jaren later hoorde ik het nummer weer eens
een keer. En ik vond het geweldig om te horen! Wat een powerplaat!
niet zo leuk bleek te vinden en ik het cassettebandje dus eigenlijk nooit meer
opzette, raakte Give in to me een
beetje in de vergetelheid. Pas vele jaren later hoorde ik het nummer weer eens
een keer. En ik vond het geweldig om te horen! Wat een powerplaat!
Een schande dat ik het tot dan toe eigenlijk geen enkele
keer meer voorbij had horen komen op de radio! Want hoewel The King of Pop toch
nog regelmatig airplay kreeg, het was nooit deze heavy metal-ballad. En dus vond ik dat het nummer weer een keer een podium moest krijgen.
keer meer voorbij had horen komen op de radio! Want hoewel The King of Pop toch
nog regelmatig airplay kreeg, het was nooit deze heavy metal-ballad. En dus vond ik dat het nummer weer een keer een podium moest krijgen.
En in een van de allereerste dagen van Raad het Plaatje kwam hij dan ook voorbij. Een foto van de beide heren met de vraag welke hit zij hadden in 1993. Ik ging er vanuit dat er maar weinigen waren die zich deze vergeten plaat nog zouden herinneren. Maar ik had het scherm nog niet weggeklikt of het goede antwoord was al gegeven. Ik was dus kennelijk niet de enige bij wie de samenwerking van Michael Jackson en de gitarist van Guns n’ Roses was blijven hangen.