Facts from The Hat – Shocking Blue

Bij het schrijven van de wereldhit Venus hebben de bandleden van Shocking Blue zich duidelijk laten inspireren door andere artiesten: de melodie is geleend van The Banjo Song van The Big Three, die zich weer hebben laten inspireren door een oud folkliedje. En de slaggitaar aan het begin van het nummer lijkt verdacht veel op het intro van Pinball Wizzard van The Who. Lees verder

Ace of Base – Happy nation

Mijn zusje werd 13 jaar en ik moest op zoek naar een
cadeautje. Maar ja… ik was te jong voor een baantje en te oud voor zakgeld. Het
enige dat ik deed was een beetje onkruid wieden in de tuin van de overbuurman
voor 5 gulden per keer. Geen vetpot. Dus het mocht ook niets kosten.
Groot was mijn vreugde toen ik bij de plaatselijke
platenzaak hét cadeau vond: een cassette-album van Ace of Base: Happy Nation. Toevallig de band waar ze
fan van was en nog belangrijker: in de aanbieding en zowaar binnen mijn budget.
Een volledig album! Glunderend rekende ik af en stralend van trots gaf ik de
zondag erop het cadeau aan haar.
Het bandje belandde daarna echter regelmatig in míjn walkman.
Want ook ik was fan van de band. Het was dan wel geen house, maar hee… de pop-reggae
sound lag lekker in het gehoor en met de bijbehorende beat kwam het toch wel
aardig in de buurt van mijn favoriete muziek. Met name de titeltrack, Happy nation, spoelde ik regelmatig
terug om nogmaals te luisteren.
Happy Nation was,
al zal mijn vader het niet met mij eens zijn, namelijk nét even anders dan de
rest.  Net even specialer en daardoor íets
minder mainstream dan de overige singles van het album. Al was dat overigens
niet af te lezen aan de resultaten in de hitparades. In Nederland hadden ze er
gewoon een top 5-hit mee. Maar het nummer hoor je tegenwoordig nooit meer.
Dit in tegenstelling tot hun debuutplaat, All that she wants. Die komt nog
regelmatig voorbij op de radio en schopte het zelfs een paar keer tot de Top
2000. Ace of Base mag dan ook terugkijken op een geslaagde muzikale carrière.

Ze groeiden uit tot een van de iconen van de jaren ’90. Om
dat te onderstrepen brachten ze eind 1999 het album Singles of the 90s uit. Het zal ongetwijfeld de bedoeling zijn
geweest om ook een editie van de zeroes en misschien zelfs van de tens uit te brengen.
Maar zover kwam het helaas voor hen niet. Na de single Cruel summer uit 1998 was het in Nederland in ieder geval gedaan
met de successen.

Dance 2 Trance – Power of American Natives

Ik vond het een magisch muziekinstrument: de panfluit. Ik
was dan ook niet weg te slaan bij die Zuid-Amerikaanse straatmuzikanten die in
hun kleurige poncho’s hun CD’s stonden te promoten. Mijn ouders daarmee keer op keer in verlegenheid brengend. Want telkens moesten zij opnieuw, vriendelijk
en beleefd, en in hun allerbeste steenkolen-Engels uitleggen aan die jongens dat
het wel léék alsof hun zoon die muziek erg leuk vond maar dat zij toch écht
geen CD wilden aanschaffen.
En ze hadden gelijk. Want één keer gingen ze wél overstag en
hebben ze mij zo’n CD cadeau gedaan. Ik geloof dat ik hem één keer heb geluisterd.
Mij te veel panfluit. En bovendien had ik al iets veel hippers en leukers
gehoord dat véél beter in mijn straatje paste: Dance 2 Trance met Power of
American Natives.
Het nummer had alles wat ik in muziek wilde terughoren. Een lekkere
beat, een mystiek geluid, krachtige vocalen en om het helemaal af te maken: die
heerlijke panfluit. Het was jammer dat ik daarvóór na veel wikken en wegen nét
The Goodmen met Give it up had aangeschaft
en dus weer twee maanden moest sparen om een nieuwe single te kunnen kopen, anders was die zeker in mijn platencollectie terecht gekomen.
Helemaal als ik had geweten dat de plaat de geboorte betekende
van wat tot op de dag van vandaag mijn favoriete muzieksoort is: trance. Dance
2 Trance was namelijk een van de eerste acts ooit in dat genre. Rolf Ellmer,
die samen met DJ Dag het tweetal vormde, zou de trance later nog veel meer
diensten bewijzen, als helft van het invloedrijke duo Jam & Spoon.

Dance 2 Trance bracht na hun gigantische hit nog twee
singles uit. Met Take a free fall
trachtten ze het succes van de debuutplaat te herhalen. Het nummer kwam echter
niet verder dan plaats 36 in de Nederlandse Top 40 en hield het er maar drie
weken vol. In 1995 verscheen de single Warrior
maar die wist alleen in Duitsland en Zwitserland nog de charts te halen. Daarna
werd het project ontbonden.

Titt’n – Ben je geil of wil je een koekje

Het was de zomer van 1998: mijn eerste vakantie zonder
ouders. En dus eindelijk alle ruimte om eens een vakantieliefde te scoren. Het
leek me reuze romantisch. Iets met strand, een ondergaande zon en een zwoele
zomeravond. Als locatie hadden we gekozen voor het beruchte Duin & Strand
in Renesse. Dus die randvoorwaarden waren in ieder geval aanwezig. En het was een
jongerencamping, dus aan het aanbod kon het ook niet liggen.
De dagen bevatten echter maar bar weinig vrouwelijke
elementen. We gingen zo vroeg mogelijk aan het bier, want je bent jong, stoer
en je wilt toch die muur van gele kratjes rondom de tent voltooien. ’s Middags
lagen we vervolgens voor pampus op onze luchtbedden voor de tent en ’s avonds gingen
we naar het centrum van het dorp om te eten bij ’t Zeepaardje. Om de avond uiteindelijk
af te sluiten in een van de plaatselijke discotheken, waar ik haar dan zou moeten
ontmoeten…
Maar mijn openingszin viel niet in de smaak. En de
goocheltruc met het koekje – dat ik speciaal voor de gelegenheid had
ingestudeerd – kon ook al op weinig waardering rekenen. Elke ochtend moest ik
opnieuw constateren dat ik de vorige avond gewoon weer alleen de slaapzak was ingekropen.
En dat terwijl die zomer de Drentse band Titt’n toch echt in de Nederlandse Top
40 stond met Ben je geil of wil je een
koekje?
Maar kennelijk was dit nog niet doorgedrongen bij al die meisjes
daar aan de Zeeuwse kust.
En dus gebruikte ik de zin daarna alleen nog maar voor wat
ik wél kon. Mee schreeuwen met de plaat als het gedraaid werd. Het deuntje was
bekend en de tekst was niet héél uitdagend. En ik moet zeggen… dat ging me een
stuk makkelijker af.
De laagdrempeligheid van het nummer sloeg uiteindelijk overál
in het land aan. De cover van Should I stay or should I go van The Clash behaalde zelfs een top 5-notering in de Nederlandse
Top 40. En de heren van de band Titt’n waren plotseling beroemd. Ze traden
opeens op voor duizenden mensen bij TMF. En er was natuurlijk die
onvermijdelijke tocht langs alle lokale discotheken, waaronder ook onze
plaatselijke discotheek.
En hoewel Ronald Buld, de zanger van de band, ons destijds beloofde
geen eendagsvlieg te zijn, was het na deze kaskraker wel een beetje gebeurd. De
opvolger Wie zeurt krijgt een beurt
een bewerking van Fight for your right van
Beastie Boys – kreeg zeker nog wel de voetjes van de vloer tijdens hun optredens
maar zorgde niet voor een run naar de platenzaak. Het strandde in de Tipparade.