Chumbawamba – Tubthumping

Telkens als ik het nummer hoor ben ik direct weer helemaal
terug op de zolderkamer van mijn ouders, achter de computer met – jawel – een heus
kleurenscherm, rammend op de pijltjes van mijn toetsenbord World Cup ’98 aan
het spelen.
En elke keer na de wedstrijd werd weer dat ene nummer
ingezet: Tubthumping van Chumbawamba.
Het was lekker energiek en gaf je de perfecte boost voor de volgende match. En
zo speelde ik bijna dagelijks de trauma’s van de WK’s van 1974 en 1978 van ons
af. Maar op het échte WK deed Oranje het ook niet slecht: het werd vierde. Met
de gouden generatie op het veld werd het in de halve finale uitgeschakeld door
Brazilië na… penalty’s. En vervolgens verloor het Nederlands Elftal in de
troostfinale van het verrassende Kroatië.
Tubthumping was
toen overigens allang uit de hitparades verdwenen. Het bereikte zijn hoogste
positie in de Nederlandse Top 40 in de herfst van 1997 toen ons land zich
eigenlijk nog maar net geplaatst had voor de eindronde in Frankrijk. Het liedje
haalde top 10.
Het zou de enige hit van Chumbawamba blijven in Nederland.
De band was muzikaal verder weinig succesvol. Wel liet de formatie zich in de
Angelsaksische landen nog regelmatig gelden op activistisch gebied. Zo
ontvingen ze $ 70.000 van General Motors voor het gebruik van een deel van een
van hun nummers in een commercial en doneerden dat vervolgens aan twee
actiegroepen die bezig waren met een lawsuit tégen General Motors. Maar ook de
Britse premier Tony Blair en Queen Elizabeth waren niet veilig. In liedjes die
de band gratis aan al hun fans verstrekte werden deze twee vooraanstaande
Engelsen met de grond gelijk gemaakt.

En die naam? Chumbawamba? De bandleden deden er alles aan om
te voorkomen dat daar duidelijkheid over kwam. Ze gaven door de tijd veel
verschillende lezingen. Bijvoorbeeld dat het een woord was dat een chimpansee
in een experiment met typemachines had getypt, of dat het geleend was van de naam
van de mascotte van de voetbalclub Walford Town. Een vereniging die nooit
bestaan heeft, behalve dan in de soap East Enders. Maar volgens hun eigen FAQ
betekende het eigenlijk niks.

De platenkast van mijn vader – Chicago

….Was ik zomaar in slaap gevallen!

Dat trappen lopen valt ook niet mee op mijn oude dag. Tijd dus om voor de
laatste keer die ellendige trap op te gaan, de kaars uit te blazen en uit de
kast te komen. Nee, niet wat jullie denken, en ja, ik blijf mijn bijdrage
leveren. Want wat had ik in mijn hand? De eerste lp van Chicago: The Chicago
Transit Authority. Trouwens ook de oorspronkelijke naam van de band, maar op
last van een personenvervoerbedrijf met dezelfde naam werd het Chicago.
Chicago was in eerste instantie een stevige rockband die
niet vies was van jazzinvloeden, getuige de prominente rol van de blazers.
Luister naar mijn favoriete nummer van die dubbel lp, én, in de geest van
“Raad het Plaatje”: welke plaat van welke groep wordt halverwege dit
nummer bezongen? Trouwens je mag sowieso commentaar geven, of je het nu mooi
vindt, of niet!
Zo, weer een beetje bekomen? Bereid je dan maar alvast voor op
een nummer van hun tweede dubbel lp met de originele naam Chicago II. 25
or 6 to 4
is de laatste tak aan de vroege Chicago-boom, om daarna plaats
te maken voor de meer gepolijste nummers als If you leave me now. Maar ik ga
natuurlijk voor:
Mocht je ooit een van deze lp’s tegenkomen, of alle twee?
Aanschaffen die handel! En mocht je geen draaitafel (meer) hebben? Kom maar
langs!

Roots Syndicate – Mockin’ bird hill

Je ziet hem nog zo rijden… In die gemotoriseerde driewieler door de bergen van een of ander exotisch eiland. Lekker relaxed nummertje op totdat… Een egel! Hij gooit het stuur om, weet het nietsvermoedende dier nog maar net te ontwijken maar jaagt zich daardoor bijna zelf de dood in. Hij kan gelukkig zijn tocht vervolgen. Dan zoomt de camera uit… Lees verder

Dune – Are you ready to fly

Tussen al het Nederlandse happy hardcore geweld was er ook
een Duitse act die in dat genre furore maakte: Dune. Nog steeds als van hun
eerste single Hardcore vibes de eerste droge hardcore beats door de boxen
naar buiten knallen, sprint heel dertigend en veertigend Nederland naar de dansvloer om een
potje te hakken. Het is uitgegroeid tot een waar anthem voor de happy hardcore
generatie.
Maar waar in de eerste hit nog vooral werd ingezet op de
beat begon Dune steeds meer ruimte aan hun zangeressen te geven. Tot Dylaneske
teksten is het nooit gekomen, maar het aantal gezongen regels verdubbelde op
zijn minst!
En dat is waar ik werd gegrepen. Die prachtige, hoge
vocalen, de heerlijke melodielijn, afgewisseld met die stevige beat: ik was
verkocht. Opnieuw legde ik drie weken zakgeld bij elkaar en ik kocht Are you
ready to fly
. De weken erop liet ik geen moment onbenut om het nummer te
beluisteren. Zo hard mogelijk en het liefst met ramen en deuren wagenwijd open…
Iedereen moest dit juweeltje horen! Ik weet zeker dat zowel mijn vader als mijn
moeder het zó weer mee kunnen zingen.
Na deze single werd het allemaal nóg melodieuzer met Rainbow to the stars (niet te verwarren met de happy hardcore-klassieker van
DJ Paul Elstak) en het waanzinnig mooie Hand in hand. Ik stond dan ook op het
púnt hun album te kopen. Maar toen kwam de Queen-cover Who wants to live forever. Daar schrok ik toch wel even van. Blegh! Een ballad! Maar Nederland
was het niet met me eens: het succes was onverminderd groot. En uiteindelijk
durfde ik het vermaledijde liedje ook te omarmen. Al was daar wel een remix
voor nodig.
Daarna overspeelde de danceact echter hun hand. Ze
probeerden het trucje te herhalen en recycleden andere popklassiekers. Maar het
verrassingseffect was weg en Dune verdween in de vergetelheid. Totdat ik ze zag
bij de eerste editie van Rainbow Rave in discotheek ZAK in Duitsland. Nu… Vele
90’s party’s later geef ik ze dan ook graag weer een podium.

Close II You – Baby don’t go

Met wijd open gesperde monden stonden we vooraan. Volledig
geconcentreerd op wat zich voor onze ogen afspeelde op dat geïmproviseerde
podium. Zongen ze vals? Geen idee. Playbackten ze? Ik zou het niet meer weten.
Het enige waar wij ons mee bezig hielden was die sensuele show die daar vlak
voor onze neuzen werd opgevoerd. Hee! Knipoogde die blonde zangeres nu naar
mij?
Close II You trad op in onze plaatselijke discotheek. Vijf
prachtige meiden die ook nog eens een aardig moppie konden zingen. Al maakte
ons dat als stoere kerels natuurlijk niet uit. We kwamen heus niet voor de
zang!
En dat verklaarde waarschijnlijk ook gelijk het succes van
de meidengroep. Hun nummers waren zó zoet dat het glazuur van je tanden
afspatte maar de band wist daarmee wel een grote schare vrouwelijke fans aan
zich te binden. Aan de andere kant vielen ook de jongens als een blok voor de
vijf prachtdames en kochten de cd-single, al was het misschien alleen maar voor
de cover. En als mannelijke happy hardcore fan had ik nog eens een extra
excuus: de leadzangeres maakte vroeger immers deel uit van de Critical Mass.
Close II You was het Nederlandse antwoord op de Spice Girls.
Alleen hield de meidengroep het in de oorspronkelijke samenstelling een stuk
minder lang vol dan hun Britse voorbeeld. Al na het eerste bescheiden hitje, Nice & Nasty, stapte een van de
dames al op. Het succes moest toen echter nog komen. Want de opvolger Baby don’t go werd een gigantische hit.
Het liedje schopte het tot nummer vier in de vaderlandse hitparade.
Hun volgende single Somebody werd eveneens een grote hit en het album dat ze inmiddels hadden uitgebracht
stond hoog in de albumlijsten. Maar het succes had ook een keerzijde. De vele
optredens trokken een zware wissel op de dames. Ziekte zorgde ervoor dat er
nogal eens eentje ontbrak en ook de geplande nieuwe single kwam maar niet van
de grond. En zo zakte de band langzaam richting vergetelheid totdat ze helemaal
verdwenen waren.
Ze probeerden nog twee keer terug te keren in de showbizz. Eerst
als GTO (Girls Together Outrageously) en later nog via het TV-programma ‘The
Comeback’ weer gewoon als Close II You. De laatste poging leverde nog de single
Fuel to my fire op maar het gewenste succes
bleef achterwege.