Maandelijks archief: juli 2015

Technohead – Happy birthday

Geplaatst op door
Beantwoorden
De opkomst van de happy hardcore in Nederland bleef niet
onopgemerkt in de ons omringende landen. Het Britse stel Lee Newman en Michael
Wells verhuisde er zelfs speciaal voor naar Amsterdam. Ze hadden in hun eigen
land op dat moment al redelijk succes gehad als het electroduo Greater Than
One. Hun grootste hit daar was ‘Tricky Disco‘ geweest.
Maar toen Flamman & Abraxas met hun eerste happy
hardcore-single aan de haal gingen, stonden zij als Technohead opeens op de
eerste plaats in 12 verschillende landen. ‘I wanna be a hippy’ was een enorm
succes. Een succes, dat helaas slechts één helft van het echtpaar mee mocht
maken. Lee Newman overleed namelijk op 4 augustus 1995 aan huidkanker.
Toch kwam er een tweede single uit, met de naam ‘Headsex’. Het
was de titelsong van het album. Een nummer waarbij de Britten zich duidelijk
hadden laten inspireren door een typisch Amsterdams fenomeen. Het was een ode
aan het draaiorgel. En hoewel ík de poging kon waarderen, liet Nederland het
liedje volledig links liggen.
Een volgende single kon op iets meer bijval rekenen. Happy
Birthday haalde nét de Top 40. Toch is het een van mijn persoonlijke favorieten in het
genre. Want als we het over happy
hardcore hebben dan was dit nummer toch wel de definitie. De derde plaat van
Technohead was namelijk van een ongekende vrolijkheid. Een plaat die je
verjaardag gegarandeerd opfleurt als je hem opzet. En anders dan bij de
voorganger zagen we in de bijbehorende clip weer drie oude bekenden terug: het
waren de Party Animals met hun kale koppen en hun rode Mokum-shirtjes, die we bij
‘I wanna be a hippy’ nog met opblaashamers achter hippie Paul hadden aan zien rennen.
Technohead probeerde het daarna nog één keer met ‘Banana-na-na‘. Maar ook met dit liedje wist de act het succes van hun
debuutsingle niet meer te evenaren.

De platenkast van mijn vader – The Flock – Tired of waiting

Geplaatst op door
Beantwoorden

…Ik besluit de trap áf te gaan. Op zoek naar een nummer waar ik eigenlijk niet zo in geïnteresseerd ben. Toegegeven, het klinkt wat tegenstrijdig, maar ik kan het uitleggen. Hoewel dit de originele versie betreft is het eigenlijk een aftreksel van een van mijn favoriete nummers. En natuurlijk wil ik dat met jullie delen. Of jullie het er nou mee eens zijn of niet. 

Eens kijken. O ja, hier moet het zijn. Het jaar 1965. Het jaar waarin de Kinks met Tired of waiting for you de nummer 1 positie in Engeland wisten te halen en de nummer 6 positie in Amerika. In Nederland kwam de plaat niet verder dan een schamele 18de plaats. Nou, waar wachten we nog op…

Oké, hebben we dat maar gehad. Op nu naar “The Flock”! The Flock? The Flock, ja! Ik moet bekennen, ik had er ook nog nooit van gehoord, totdat ik een verzamel elpee onder ogen kreeg met hun interpretatie van hoe je “Tired” moet “Waiten”. Zij wisten het al in 1969! Dus snel die trap op, ramen en deuren open, de stereo op tien en…GO!!!



Cher with Beavis & Butt-head – I got you babe

Geplaatst op door
Beantwoorden
Ze waren oerdom, deden niet veel anders dan op de bank
hangen en grinniken, scholden elkaar uit en eenmaal van de bank af vielen ze
mensen lastig, in het bijzonder de meisjes die ze tegen kwamen. Hun favoriete
hobby was het becommentariëren van videoclips. En daar sprak een duidelijke voorkeur
uit. Al het andere werd afgeserveerd. Hun filmpjes op MTV
waren een rage en sommige van de bands die door Beavis & Butt-head tot de
grond toe werden afgebrand verkochten nadien geen enkele plaat meer.
En natuurlijk zorgde zo’n onaangepast koppel voor de nodige
controverse. Meerdere keren werd beweerd dat een van hun filmpjes de oorzaak
was van een tragische gebeurtenis. Zo stierf een 2-jarig kind toen haar
broertje van 5 de ouderlijke woonwagen met een aansteker in brand stak. Een
baby van 8 maanden kwam om toen een 18-jarige jongen een bowlingbal van een
viaduct af gooide. Beide acties waren te zien geweest in een aflevering van
Beavis & Butt-head. De veroorzakers bleken echter in allebei de gevallen
geen kabel-tv te hebben.
Hun populariteit groeide ondanks – of misschien wel dankzíj –
deze voorvallen. Al snel volgde in 1993 hun eigen muzikale bijdrage aan de popgeschiedenis.
Ze brachten een CD uit genaamd ‘The Beavis & Butt-head Experience’. Het album
bevatte vooral tracks uit hún favoriete genre: hardrock en heavy metal, met
grote namen als Nirvana, Megadeth, Anthrax en Red Hot Chili Peppers, met
tussendoor sketches van de twee. Zelf deden ze ook een muzikale duit in het
zakje in een duet met Cher waarin zij de plaats innamen van haar ex Sonny Bono.
En hoewel de hardrock- en metalpopulatie de compilatie links
liet liggen – de tracks op de CD vonden zij toch vooral afdankertjes van de
genoemde bands – deed het album het bij de Top 40 liefhebbers goed. De single I got you babe schopte het daarnaast tot
de 9de plaats in de vaderlandse hitparade.

Het succes duurde voort. In 1996 kwam er zelfs een film: Beavis & Butt-head do America. Uiteindelijk zou het duo tot eind 1997 op de buis blijven. In 2011 probeerde bedenker Mike Judge ze een comeback te laten maken, maar dat mislukte door tegenvallende kijkcijfers. En nog steeds heeft de producent ideeën om ze nog een keer te laten terugkomen. Tot op heden heeft hij hier echter geen opvolging aan gegeven.

De platenkast van mijn vader – Creedence Clearwater Revival – I put a spell on you

Geplaatst op door
Beantwoorden
Je kómt wat vreemde snuiters tegen, zo bij het graven in het verleden. Op zoek naar de oorsprong van een van mijn favoriete nummers, belandde ik in het jaar 1956.
Ik was nog niet over de drempel, of plotseling, vanuit het niets, sprong een zwarte medicijnman in een luipaardvel op me af, zwaaiend met iets wat op een doodskop leek en vreemde keelgeluiden producerend. Zijn naam: Screamin’ Jay Hawkins. Met zijn macabere optredens gold hij als shockrocker avant la lettre. Én hij was componist van een lied dat, net als Summertime, eindeloos is gecoverd. Zet je schrap…maar laat de deur op een kier!
Heb je het overleefd? Gelukkig! Nu snel een sprintje trekken naar 1972. Want waar je bij de performance van Jay Hawkins getuige leek te zijn van een voodoo ritueel, lijkt deze uitvoering van Creedence Clearwater Revival op springen op een rijdende trein. Dus kies je moment. Nu!!!
Even aan de noodrem trekken, want voor je het weet denderen we voorbij het jaar 1968. Het jaar waarin Van Morrison zijn versie ten tonele bracht. En hoe! 
Sluit je ogen en vind jezelf terug in een nauwelijks verlichte, rokerige nachtclub, vlak voor sluitingstijd. Met de geur van verschraald bier in je neus en een laatste glas in je hand kijk je naar het stelletje op de dansvloer. De vrouw met een halfopgebrande sigaret in haar mondhoek kijkt verveeld terug. De man heeft de blik op oneindig. Schuifelend op de weemoedige klanken van de saxofoon en de hartverscheurende stem van Van Morrison lijken ze op weg naar…niets.

En ik ga de trap weer op, of af! Op weg naar…

Des’ree – Life

Geplaatst op door
Beantwoorden

“Ik ben bang in het donker, helemaal als ik in een park ben
(…) Het allerbangst ben ik voor spoken. Ik eet dan liever een stukje geroosterd
brood en kijk naar het avondnieuws.” Vrij vertaald het eerste gedeelte van een
liedje uit 1998. Mooie jongen Barry zou er zijn achterste mee hebben afgeveegd.

Maar dan had hij wederom een grote klapper gemist. Want
Life van Des’Ree was een gigantische hit die zomer. Het zonnige nummer
verscheen aan het begin van de zomer in de Top 40 en het zou de hitparades niet
verlaten voor Kerst.

Waarschijnlijk omdat dat het enige zonnige was waar we die
zomer getuige van mochten zijn. De zomer van 1998 was een van de slechtste
zomers in Nederland ooit. Terwijl in de rest van Europa met 45 graden Celsius
niet alleen meer de mussen dood van het dak vielen, was het enige dat in
Nederland naar beneden viel: regen.

Geen fijne zomer dus om voor het eerst met vier vrienden met
een vouwwagen in Renesse op een camping te gaan staan. We zagen onszelf al: bibberend
in de voortent, drie T-shirts aan en met onze enige trui om ons heen geslagen
een biertje drinken. Beide handen om het flesje geklemd omdat dat tenminste nog
een béétje warm was. Of schuilend onder onze zelf meegebrachte WC-bril terwijl
we in de stromende regen met de WC-rol onder de arm naar het toiletgebouw spurtten.

Maar nee… de weergoden hadden het kennelijk goed met ons
voor die week. Het was warm en droog en terwijl Life van onze illegale MTV-cd’tjes over de camping schalde genoten
we met volle teugen van de zon. En dus heb ik nog steeds warme herinneringen
aan het nummer dat in 2007 opnieuw de eerste plaats wist te bereiken. Alleen
dan wel bij de verkiezing van de ‘Worst lyrics‘ door de BBC. Een terechte
winnaar lijkt me.