D12- Purple pills

Ook als zelfbenoemd muziekexpert ga je wel eens de mist in. Bijvoorbeeld
als je een antwoord fout rekent omdat het niet Purple pills maar Purple hills
moet zijn. En dat is pijnlijk… zeker als iedereen om je heen blijkbaar wél weet dat dat hetzelfde nummer is. Tja, in zo’n geval kun je uiteindelijk niet veel anders doen dan
je verlies te nemen, even flink te slikken en weer door te gaan.
Of je neemt een pilletje… een paarse bijvoorbeeld. Want iets
beters dan Purple Pills is er niet
als je de heren van D12 moet geloven. Maar de formatie wist ook wel dat hun
lofzang op – zoals Wikipedia het eufemistisch noemt – ‘recreational drug use’,
iets te veel van het goede zou zijn voor de vele radio- en TV-stations in de
Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. En wil je een wereldwijde hit
scoren, kun je die best goed gebruiken. De eerste track op de single werd dan
ook Purple Hills, de gecensureerde
versie van de originele track.
Vooral vervelend voor rapper Bizarre, want die kon ongeveer
zijn hele couplet opnieuw doen. In het origineel ging hij namelijk helemaal
los: drank, drugs en heel veel seks. Maar na alle aanpassingen kon het hele
liedje zo op een Knuffelrock-CD.
D12 (Dirty Dozen) was een hiphopcollectief dat begin jaren
’90 al het levenslicht zag. Het bestond steeds uit zes rappers, en om het
dozijn vol te maken, hun zes alter ego’s. Drijvende kracht achter de groep was
rapper Proof, die zelf vooral op de achtergrond acteerde. De samenstelling
wisselde gedurende de jaren.
In hun meest succesvolle setting bestond de formatie uit
rappers Proof, Bizarre, Kon Artist, Kuniva, Swifty en natuurlijk Eminem. Hij
was de eerste van het stel die commercieel doorbrak en een ware sterrenstatus
zou bereiken. Maar… hij vergat zijn homies niet. Want toen hij na al zijn hits
het aanbod kreeg om zelf een label te beginnen, was D12 de eerste act die hij
contracteerde.

De rappers hadden vervolgens diverse hits, waarvan Purple Pills niet eens de grootste was.
Al deed de plaat het in 2001 met een tiende plaats in de Nederlandse Top 40 zeker
niet verkeerd. Drie jaar later zouden ze echter nog succesvoller zijn met het
album D12 World. Met de single My band schopten ze het zelfs tot de
tweede plaats.

Sensation – Rank 1 – Such is life

Het was bijzonder indrukwekkend. Vanaf de tribune keken we uit
over stadion de ArenA. Nagenoeg iedereen had zich aan het kledingvoorschrift gehouden,
wat het lichtspel werkelijk magnifiek maakte. En dan was het nog niet eens
donker!
Het zou dan ook een magische nacht worden daar in Amsterdam.
Omdat vrijwel iedereen in het wit was kon de lightjockey zich helemaal uitleven
met zijn blacklights en zijn lasers. En dat deed hij naar hartenlust. Dat
vergezeld van onze favoriete muziek maakte de eerste Sensation White tot een
festival om nooit meer te vergeten.
De line-up was dan ook niet misselijk. Erick E, Roog, DJ
Jean, Rank 1 en tranceheld Marco V gaven acte de présence met als afsluiter
Michel de Hey. En steeds werden we opgezweept door De Stem. “Sen……Sation!” Telkens
wéér een kippenvelmoment.
En wat destijds begon als een eerbetoon aan de in 2000 bij
een auto-ongeluk omgekomen broer van ID&T-baas Duncan Stutterheim, groeide
uit tot hét kenmerk van het festival: de witte kleding. Een unicum in de
dancewereld.

Het concept sloeg aan en Sensation werd uitgebreid: er kwam
een Sensation Black voor de hardere stijlen. En Sensation ging in 2005 zelfs internationaal. Eerst naar België en Duitsland, maar inmiddels zijn er zo’n 60 Sensations gehouden,
verdeeld over 34 landen in 5 continenten. Een imposant CV.
Maar… dit jaar houdt het op. Althans, in ons eigen landje. Zaterdag
8 juli 2017 is de ArenA voor de laatste keer het decor van de Nederlandse editie
van het festival. Organisator ID&T vindt het tijd voor iets nieuws. Zonde,
maar dit monumentale feest verdient het óók niet om als een nachtkaars uit te
gaan.

En… ik heb de herinneringen nog. Want op het moment dat
ik het prachtige Such is life van Rank 1 hoor,
ben ik direct terug in 2001, ruik ik opnieuw de geur, zie ik de lichten weer en hoor
ik de muziek… Het is een belevenis die voor eeuwig in mijn herinnering
gegraveerd staat. Geniet er nog even van. Kippenvel gegarandeerd!

De platenkast van mijn vader – Led Zeppelin – No quarter

Al decennia lang loop ik rommelmarkten, braderieën en
kringlopen af, op zoek naar de ultieme plaat of cd. Meestal zijn anderen mij
voor geweest. Wat rest is de moeite niet waard. Maar soms heb je de mazzel dat
vlak voor je neus een ‘verse’ doos lp’s wordt neergekwakt.
De aasgier in jou ontwaakt en voor je het weet zit je tot onder je oksels in
het vinyl. Zo dook ik eens de dubbel lp The song remains the same van Led
Zeppelin op. De kenners onder ons zullen wellicht al likkebaardend achterover
leunen, maar ik moet bekennen dat de meeste nummers op de hoes mij niets
zeiden. 
Thuisgekomen bleek mijn aanwinst een regelrechte kraker, maar dan in de
meest letterlijke zin van het woord. Echter, tussen het gekraak door meende ik
toch een muzikaal pareltje te beluisteren. Nog maar eens opzetten en…
alleluja, mijn dag kon niet meer kapot! Dus oogjes dicht, snaveltjes toe
en…geniet!
 

Flamman & Abraxas feat. MC Lynx – I’ll be your only friend

Als wereldwijze puber vond ik het maar een rare tekst. Zo’n
vriend, daar zat je toch helemaal niet op te wachten? Eentje die je steeds liet
huilen, je auto en je baan zou afpakken en er vandoor ging met je vriendin? En
dan zou híj uiteindelijk nog de enige zijn waar ik mee zou omgaan? Haha! Wat
denk je zelf?!
Gelukkig waren de radio-DJ’s er om mij het een en ander uit
te leggen. Het nummer ging over drugs! Ah oké… Tja, daar had ik dan ook
helemaal niks mee. Want waar een normale jongen van 17 jaar op die leeftijd toch
wel ongeveer zijn eerste joint zou roken, voelde ik op geen enkele wijze die drang.
En dat kwam niet omdat de tekst van I’ll be your only friend van Flamman & Abraxas feat. MC Lynx mij
zo raakte. Nee, mijn afkeer vond zijn oorsprong al een aantal jaren daarvoor.
Rond mijn 15de maakte ik voor het eerst kennis met het fenomeen. Drie jongens
op het pleintje voor mijn huis waren aan het blowen in de regen. En dat waren
nou niet bepaald mijn grote voorbeelden. Ze hadden lang haar, van die lelijke, legergroene
jassen aan en kisten, hielden van – blegh! – gitaarmuziek en stonden daar een
beetje schaapachtig te lachen om niks.
Dat toch wel vrij sneue beeld is me altijd bijgebleven en bleek
een probaat middel tegen drugs. Zelfs op de diverse hardcoreparty’s die ik
bezocht, had ik door die associatie geen moment de behoefte aan
geestverruimende middelen. En dat terwijl we om de haverklap weer die vraag
kregen: “Pssst… Pillen kopen?” Waarop wij altijd beleefd antwoordden: “Eh nee…
bedankt!” en vervolgens een schouderklopje kregen: “Goed man! Goed man!”
I’ll be your only
friend
was een cover van een van de allereerste acid house-platen ooit. In
1987 bracht de formatie Phuture Cocaine your only friend uit. En waar dat in het bijzonder over cocaïne ging,
trokken Flamman & Abraxas het iets breder. De boodschap was echter
hetzelfde: “Don’t do it! Don’t be stupid!”

Een credo waar ik me dus altijd keurig aan heb gehouden.
Want nog steeds ben ik 100% ‘clean’ en ik schíjn de risicoleeftijd inmiddels
voorbij te zijn. Maar wie weet rook ik over een jaartje of 17 wel mijn eerste… met onze dochter.