Ik wist niet direct wat ik ervan moest denken, toen vaste muziekvriend Arjan mij voorstelde aan We don’t care van de Audio Bullys. Het klonk best lekker, maar tegelijkertijd behóórlijk alternatief. Door die overduidelijk Engelse tongval kreeg ik daarnaast enorme britpop-vibes. En als ik in de jaren ’90 ergens een hekel aan had gehad was dat wel britpop. Lees verder
Wat kán hij goed voetballen hè, deze Zweedse producer? Niet voor niets speelde hij een paar jaar lang in het elftal van de universiteit in San Francisco waar hij kunst studeerde. Maar goed, wellicht dat je hem beter kent van die ene plaat waarmee hij in de winter van 2014 wereldwijd hoog in de hitparades stond: I’m an albatraoz. Ook in ons land wist hij met deze novelty-hit door te dringen tot de hoogste regionen van de Top 40. Lees verder
We schrijven eind jaren ’90 en het genre eurodance was dood en begraven. Zelfs in Duitsland stond het niet meer in de hitparades. Er werd in Nederland zelfs voorzichtig gegniffeld over hoe wij ons toch in ’s hemelsnaam al die jaren hadden kunnen laten verleiden om dit soort rommel massaal aan te schaffen. Lees verder
Het was dezelfde vibe als dat ene nummer uit mijn jeugd, dus ergens verbaasde mij het niet. Wat mij wél verbaasde was de onverwachte samenwerking. Anne-Marie, een Britse zangeres die sinds haar debuut Rockabye met zomerhitkoning Sean Paul niet meer weg te denken is uit de charts en… Shania Twain. Een van de grootste zangeressen uit míjn tijd. Waar kwam dit opeens vandaan? Lees verder