Maandelijks archief: mei 2018

Vengaboys – Parada de tettas

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ze deden er alles aan om een ‘hype’ te creëren rond de band. Want de eerste single Parada de tettas ging vergezeld van spannende verhalen over illegale optredens op Spaanse stranden waarbij met bankbiljetten werd gestrooid, over de politie die hen regelmatig op de hielen zat en over gestolen mastertapes.

In eerste instantie trapte heel Nederland er ook volop in. Want, geen Youtube, geen sociale media, internet was nog lang geen gemeengoed dus ja, wie vertelde je dat dit ‘fake news’ was? Een paar singles later sijpelde echter langzaam door dat er helemaal niets waar was van al die stoere verhalen. Het ging ‘gewoon’ om een act van Nederlandse bodem, een project van DJ Wessel van Diepen.

Ook werd al snel duidelijk dat de vier zangers en zangeressen op het podium niet de mensen waren die de vocalen op de liedjes verzorgden. Het kwartet was slechts ‘decoratie’. Het mocht de pret niet drukken. De aanstekelijke, zomerse deuntjes sloegen aan. En niet alleen in ons land, ook in Engeland liepen ze weg met de Vengaboys, die daar nog steeds als énige Nederlandse act twee nummer één-hits op rij wisten te scoren. 
Maar de allereerste successen beleefden zij hier, in Nederland, toen zij de typische Vengaboys-sound nog niet hadden uitgevonden. Parada de tettas had bijvoorbeeld ook maar zo een werkje kunnen zijn van de Duitse formatie Bellini, die net daarvóór een monsterhit had gehad met Samba de Janeiro. Ook de opvolger To Brazil viel in die categorie.

Pas bij de derde single, Up and down, hoorden we voor het eerst een echt eigen geluid. En dat geluid bleek de sleutel tot internationaal succes. Want opeens trok hun muziek de landsgrenzen over en wist het in een aantal landen zelfs de top 5 in de hitlijsten te bereiken. De grootste knaller zou uiteindelijk Boom boom boom! worden met een nummer één-notering in onder andere Engeland, waar het vorig jaar zelfs even opnieuw opdook in de charts. Dit dankzij een filmpje uit de plaats Cheltenham, waar het uitgaanspubliek helemaal losging op deze retroknaller.

Kula Shaker – Hush

Geplaatst op door
Beantwoorden

We keken mijn vader verwachtingsvol aan. “Pap… dit is jóuw
tijd. Jij moet het weten!” “Nou het zegt mij niets.” “De titel is volgens mij Hush.” “Ja, ik ken Hush wel… maar alleen van Deep Purple. En dit klinkt niet als Deep
Purple…” “Kom op Pap, 60’s, 70’s…” “Ik weet het écht niet jongens.” “Valt ons
wel een beetje van je tegen… waar hebben we jou nou voor meegenomen?’

Niet veel later volgde het antwoord. De titel hadden we
inderdaad goed, maar de artiest was Kula Shaker. Ik schrompelde ineen. Niks
60’s of 70’s, maar volop 90’s. Als íemand het had moeten weten, waren wij het! En
dan bleek het óók nog eens het enige smetje te zijn op deze verder foutloze ronde
in de popquiz.
Vooruit, het was niet helemaal ons genre. En met in 1997 een
23ste plaats in de Nederlandse Top 40 was het nou ook niet bepaald een grote
hit geweest. Maar toch, de welgemeende excuses in de vorm van een biertje waren
op zijn plaats.
Het was in ons land wel de enige hit van de Britse
psychedelische rock-formatie. Hun successen beleefden zij namelijk vooral in
hun thuisland. Daar startte hun commerciële loopbaan al veel eerder: in het
prille begin van 1996. De band had het jaar daarvoor tot een carrièreswitch
besloten: ze wilden meer spiritualiteit en mystiek in hun muziek en gaven dat
vorm door veelvuldig gebruik te maken van traditionele Indiase instrumenten.
Hun debuutsingle Tattva
is hier een mooi voorbeeld van. In eerste instantie kon het overigens weinig
potten breken maar toen zij zich dankzij hun tweede single Grateful when you’re dead in de kijker hadden gespeeld en ze hem
opnieuw uitbrachten bereikte het in het Verenigd Koninkrijk zelfs de vierde
plaats. En dat was op zijn minst opmerkelijk te noemen omdat die Indiase
invloeden in hun tweede plaat compleet afwezig waren. Maar de Britten hadden er
kennelijk geen problemen mee want toen Kula Shaker het kunstje herhaalde met Hey dude, met het betere gitaarwerk en Govinda, die zelfs helemaal in het
Sanskriet werd gezongen, gooide het opnieuw hoge ogen.
Ze namen vervolgens een Brit Award mee naar huis en brachten
de single Hush uit. Een single die op
de vleugels van de film I know what you
did last summer dan eindelijk ook het vasteland van Europa wist te
bereiken. Een cover van… inderdaad: Deep Purple. Een cover, die ik in ieder
geval niet meer ga vergeten.

Treble – Amambanda

Geplaatst op door
Beantwoorden

Grote paniek in 2005. ‘We’ hadden de finale van het Eurovisie Songfestival niet gehaald. Dat zou hoe dan ook in 2006 voorkomen moeten worden. Dus
nodigde de organisatie van het Nationaal Songfestival onder andere Treble uit.
Want als je een liedje in een niet-bestaande taal naar de hoogste positie in de
Nederlandse Top 40 weet te zingen, dan móet je wel iets in je mars hebben.

In maart 2006 stonden zij daar dan met zijn drieën op het
Nationaal Songfestival: de zanglerares en haar twee pupillen. Aan de tegenstanders
lag het niet. Een oud Voice-winnares die haar inmiddels ingedutte carrière nog
een laatste kans wilde geven en een boyband op leeftijd die het vooral hoopte
te gaan hebben van de ‘looks’ en ‘veel slipjes op het podium’. Treble won de voorronde dan ook met overmacht. 72% van de
stemmen ging naar de meidengroep.
En dus werden ze namens Nederland
afgevaardigd naar Athene om met Amambanda een plekje te bemachtigen in de finale. De titel van het liedje bleek
echter een behoorlijke tongbreker en ook de samenstelling van de band zorgde
voor verwarring. De BBC repte van een moeder met haar twee dochters. Schattig
natuurlijk, maar erg complimenteus was dat niet gezien het feit dat de
leadzangeres slechts tien jaar ouder was dan haar twee collegaatjes.
Maar hoe hard de dames ook op hun djembés mepten, een plekje
in de Songfestival-finale zat er helaas niet in. Met als gevolg dat alle ruimte
die ze na het evenement in hun agenda hadden gemaakt voor optredens door heel
Europa, angstig leeg bleef. Zelfs in Nederland bleven de boekingen achter bij
de verwachtingen. Ook de verkopen van de single vielen tegen. Amambanda tikte even de Top 40 aan maar
was na drie weken ook alweer verdwenen.
In 2009 probeerden ze het met twee conservatorium-diploma’s
op zak nog één keer. Maar niet lang na een try-out in juni van dat jaar in het
mondaine Valkenburg aan de Geul, waar zij maar liefst twaalf nieuwe nummers ten
gehore brachten, werd besloten de band op te heffen.

2 Pac – Dear mama

Geplaatst op door
Beantwoorden

Nee… zo’n roerige jeugd als 2Pac heb ik niet gehad. Verre van. Ik ben niet opgegroeid in een ghetto als zoon van een alleenstaande vrouw, maar in een Vinex-wijk in een dorp op de Veluwe, met mijn beide ouders. En op mijn zeventiende al uit huis gaan? Ik heb het hoogstens overwogen als ik weer eens een huishoudelijk klusje moest doen of huiswerk moest maken. Maar niet omdat mijn moeder aan de crack zat.

En toch raakt Dear mama mij. Een prachtig nummer met een dito tekst. En naarmate ik zie hoe steeds meer vrienden en bekenden afscheid moeten nemen van hun vaders en moeders, besef ik me hoe gelukkig ik mag zijn met ouders die mijn dochter kunnen zien opgroeien en zelf nog steeds de dingen kunnen doen die ze leuk vinden.

Maar nu Moederdag aanstaande is, realiseer ik me opeens dat, waar mijn vader hier regelmatig de revue passeert en we afgelopen zondag zelfs een quiz opdroegen aan zijn platenkast, ik ook nog een moeder heb waar ik om geef en die óók wel eens een podium verdient. Als het aan haarzelf ligt, liever niet overigens. En als het dan écht moet, dan graag niet al te groot.

Het klopt, haar bijdrage aan mijn muzikale vorming was minimaal. Want waar de meeste muziek van mijn vader inmiddels een vast plekje heeft veroverd in mijn hoofd – het werd er zo’n beetje ingeramd – zit de muziek van mijn moeder ver weggestopt. De keren dát ik haar muziek hoorde zijn op één hand te tellen en áls ik het eens hoorde dan was ik snel boven. Nee, ik was er op zijn zachtst gezegd niet bepaald fan van.

Maar dat neemt niet weg dat ze er wel altijd was voor ons. Én het gezin draaiende hield, ook in tijden dat het allemaal niet zo soepel verliep thuis. En hoewel de naam 2Pac mijn moeder hoogstwaarschijnlijk niets zal zeggen, draag ik dit nummer graag aan haar op. En vooruit, dan óók een keer een liedje uit de Platenkast van mijn Moeder.