Ik was er helemaal klaar voor: mijn burgerbestaan. Niets leek mij mooier dan het spreekwoordelijke huisje, boompje, beestje. Werken, thuis komen, samen eten, beetje kletsen en daarná de rest van de avond lekker samen TV kijken. Koophuisje, 2.1 kind en een golden retriever. Hartstikke gezellig. En inmiddels had ik éindelijk een relatie die écht serieus was. Al méér dan een maand! Dus níets stond mijn ideaalbeeld meer in de weg.

Nou ja, behalve dat verschil in levensfase dan. Ik zat in het afrondende jaar van mijn tweede studie, klaar voor het gewone mensen-leven. Zij kwam net van de middelbare school af, klaar voor het leven dat ik binnenkort zou afsluiten. En mijn gefantaseer over de nabije toekomst als verstikte haar. Langzaam begon het ideaalbeeld mij door de vingers te glippen. Na 4,5 maand zette zij er een punt achter. Het was haar nog veel te vroeg voor het gewone mensen-leven.

Terecht. Ook zanger Jarvis Cocker van Pulp had daar nog geen minuut over nagedacht. Totdat hij halverwege de jaren ’80 een medestudente met rijke ouders met enig dedain hoorde mijmeren over ‘a life like common people’. Zijn brein sloeg direct op hol. De toevallige ontmoeting inspireerde hem tot wat uiteindelijk de grootste hit van Pulp zou worden.

Een liedje waarin hij doorfantaseerde over hoe het zou zijn als hij met haar in dat burgerleven was gestapt. Al zag dat leven er iets anders uit dan het picture perfect life dat ík voor ogen had: zonder opleiding, zonder geld en zonder toekomstperspectief. Een leven waar die medestudente binnen no-time gillend uit zou willen ontsnappen. Waarin zij binnen enkele minuten wanhopig haar vader zou bellen om alsjeblieft wat geld over te maken. Want dat ‘life like common people’ was écht niet zo hip als ze wellicht dacht.