Voor wie had gehoopt dat hij dood was… Helaas… Jody Bernal
leeft nog steeds en had niet zijn zwanenzang in het illustere Maaskantje.
Sterker nog: hij is terug! Afgelopen vrijdag beleefde zijn nieuwe single La colegiala de première en kwam het –
weliswaar anoniem – door het keurkorps van de luisteraars van Radio 538. De
samenwerking met Fresh Coast en The Boy Next Door voor het grote label Spinnin’
Records, haalde bijna 80% van de stemmen en kan dus zomaar een zomerhit worden.

En daar heeft Jody Bernal ervaring mee. Want in 2000 scoorde
hij compleet onverwacht een nummer één-hit met Que si, que no. Een bewerking van een liedje waarmee hij in
aanraking kwam toen hij een jaar eerder zijn biologische familie in Colombia
bezocht. Als afscheidscadeau kreeg hij een CD mee waarop onder andere het
nummer Nunca te decides stond.

Hij herschreef het nummer zelf en bewerkte het tot Que si, que no. Hij bracht dit ten
gehore tijdens een optreden in de RTL 4-talentenjacht Your big break. De winst moest hij aan zangeres Judith laten, maar
vanwege de vele enthousiaste reacties werd toch besloten het als single uit te
brengen.

Een goede zet, want al na twee weken voerde het de
Nederlandse Top 40 aan. Na vijf weken moest het tijdelijk plaatsmaken voor achtereenvolgens
I would stay van Krezip, I turn to you van Melanie C en Could I have this kiss forever van
Whitney Houston en Enrique Iglesias, maar hij nam daarna het hoogste stekkie gewoon
weer over.

Een unieke prestatie die tot op heden niet meer geëvenaard
is. Het was daarnaast de best verkochte single van 2000 en neemt de zesde
plaats in op de lijst met de meest succesvolle hits ooit in de Nederlandse Top
40. En nog steeds vinden we het plaatje elk jaar weer terug in de hoogste
regionen van de zomerlijstjes en de Foute 500.

Het bleek dan ook ondoenlijk voor hem om dit kunststukje te
herhalen. Al pakte hij met de opvolger Oh Bambolero nog steeds een derde plaats en scoorde hij daarna nog eens drie
top 10-hits. Maar die kent bijna niemand meer. 

Of hij het kunststukje van Que si, que no nu, 17
jaar later, kan herhalen is de vraag maar de potentie van een zomerhit heeft
zijn nieuwe single zeker!

Aanstaande woensdag begint de zomer pas officieel. Maar dankzij
het mooie weer van de afgelopen dagen heb ik het plaatje inmiddels alweer een paar
keer voorbij horen komen: Los del Rio met Macarena.

Tegenwoordig kan ik er redelijk mee omgaan maar
in 1996 had ik een diepgewortelde haat tegen dit nummer. Het blije
dansje, de twee veel te oude, Spaanse heren die een beetje mee mummelden op de
muziek en daarmee óók nog een hit scoorden… Dat sloeg toch nergens op?! En dat
terwijl ze het drie jaar eerder al hadden geprobeerd maar toen géén potten
wisten te breken.

Maar het was met name de frequentie waarin hij in 1996 voorbij
kwam die mij tot waanzin dreef. Ik kon nergens komen of hij was wel weer te
horen. Op de radio, in de discotheek, in kroegen, op pleinen… Nergens was je
veilig.

Het was dan ook een gigantische zomerhit. En waar we tot
twee keer toe tot onze vreugde constateerden dat het kreng op zijn retour was, wist het plaatje ook weer even zo vaak de top 10 binnen te
stijgen. Uiteindelijk stond het van mei tot en met november in de Nederlandse
Top 40.

Toen werd het december… Andermaal klonken de eerste tonen van Los del Rio door de
speaker. WTF?! Ik maakte aanstalten om demonstratief de discotheek te verlaten
maar bleef toch even staan toen het nummer bruut werd onderbroken door een
lange, valse schreeuw. En toen vervolgens de snoeiharde beats van MC Rage mijn
gehoorgang binnen kwamen kon ik een brede glimlach niet meer onderdrukken.

Ik had me nog nooit zo begrepen gevoeld! Eindelijk iemand
die korte metten maakte met dat verschrikkelijke nummer. En het deel van
Nederland dat zich, net als ik, de hele zomer had verbeten, snelde naar de
platenzaak om de single te kopen.

En al kon het met als hoogste positie een achtste plaat en
een verblijf van ‘maar’ acht weken bij lange na niet tippen aan de prestaties van het
origineel, het voelde wel als een stukje genoegdoening voor die vreselijke
tijd.

Ik kan niet zeggen dat er veel afleveringen van gezien heb,
ook al werd het in de jaren ’90 dagelijks uitgezonden op RTL 4 en RTL 5. Mijn
televisie-ervaring besloeg in die jaren namelijk niet meer dan een uurtje
Ducktales in de week.

Dus nee, Happy days heeft
geen nostalgisch plekje in mijn hart, maar de bekendste figuur uit het
programma kende ik natuurlijk wel: ‘The Fonz’. De man met de gestileerde haren,
waarvoor iedere vrouw als een blok viel. Te herkennen aan zijn Italiaanse
accent en zijn uitspraak “Sit on it!”

Het was de set van die comedy-serie die het decor vormde
voor de clip van Weezer’s Buddy Holly.
Geen ode aan de vermaarde Amerikaanse rock-’n-roll-pionier, maar een liefdesliedje
over een sullig uitziende jongen (I look just
like Buddy Holly) die een relatie heeft met
de knapste meid van school (and you’re Mary Tyler Moore). Iets dat op de nodige
jaloezie kan rekenen.

De bijbehorende clip, geregisseerd door Spike Jonze, was door
de bijzondere setting erg populair op MTV en kwam vaak voorbij. Weezer won er ook vier
MTV Video Music Awards mee. En enige tijd later, toen Microsoft de muziekvideo
bij de release van Windows 95 op een meegeleverde CD met ‘fun stuff’ zette, beleefde
de populariteit op de zender opnieuw een hoogtepunt.

In de Nederlandse Top 40 was de plaat aanzienlijk minder
populair. Een 27ste plaats bleek het hoogst haalbare. Een verder vervolg zat er
ook niet in. De singles die daarna kwamen bereikten niet eens de Tipparade. In
2015 kregen ze toch nog een stukje erkenning toen Buddy Holly nieuw binnen kwam voor een eenmalige notering in de Top
2000.

Het was in één woord geweldig! Armin Only in de Johan Cruijff ArenA. Vanaf de allereerste minuut: spektakel. Vuurwerk, een gigantisch scherm als decor, talloze gastoptredens, veel dansers en er kwam zelfs een heus fanfarecorps voorbij. Lees verder →