Halverwege de jaren ’90 verdween de reggae langzaam uit de Nederlandse hitlijsten. Erg jammer, want ik kon die vrolijke, zomerse muziek wel waarderen. En het fijne aan het genre was: ik hoefde geen beroep te doen op mijn toch al niet overvloedig aanwezige danstalent. Een beetje op en neer bewegen met mijn hoofd was voldoende. Lees verder
De eerste ‘volwassen’ films die ik van mijn ouders mocht kijken waren de films van James Bond. Een scène die ik me nog precies voor de geest kan halen is er een waarbij de handlangers van SPECTRE-baas Nr. 1 (die met die witte kat), gehuld in witte pakken, één voor één naar beneden werden geschoten door een leger ninja’s. Ze vielen als bakstenen naar beneden. Lees verder
Ik mis het. De vrolijke, warme, zomerse klanken van de reggae. Ik kon zo’n stevige injectie Vitamine Z altijd wel waarderen in tijden als deze. Middenin de winter, als het buiten grauw en grijs was. Maar het is niet meer in de hitparades terug te vinden en wordt ook niet meer gedraaid op de radiostations die ik luister. Lees verder