Het was op Kink dat ik een bekend liedje hoorde dat ik… helemaal niet kende. Ik zong het woordelijk mee maar toen ik zag dat het Dreams van The Cranberries was, deed dat geen belletje rinkelen. Het was in 1992 uitgekomen: een tijd dat ik nog niet actief moderne radio luisterde en het was nooit een hit geweest in Nederland. Sterker nog: het had hier niet eens de Tipparade bereikt. Dat het in de jaren daarná nog regelmatig op de radio zou zijn geweest leek me dan ook zeer onwaarschijnlijk.

Het was voor mij dan ook een raadsel waarom ik dit zó kon meezingen. Afgezien van de geijkte nummers had ik me verder nooit verdiept in het oeuvre van de Ierse band. Zó leuk vond ik ze nou ook weer niet. Maar in de aanloop naar de Blue Sky 90’s en 00’s-quiz vielen de puzzelstukjes in elkaar. Uit mijn playlist met alle Top 40-hits van 1990 tot 2005 hoorde ik Dream to me van Dario G.

Eveneens een nummer met weinig eeuwigheidswaarde. Na die enorme klapper Carnaval de Paris bivakkeerde deze single vier weekjes in de onderste regionen van onze nationale hitlijst en kwam het niet verder dan een 33ste plaats. Maar ik vond het destijds fantastisch. Alleen… was ik het compleet vergeten. En omdat ik mij voor de CD’s met al mijn jeugdherinneringen had beperkt tot de jaren ’90 was deze plaat uit 2001 nooit meer voorbij gekomen.

Hoog tijd dus om het plaatje van Dario G weer eens af te stoffen en in de spotlights te zetten. En vooruit… dan neem ik die van The Cranberries óók nog even mee. Al heeft die vorig jaar alsnóg die eeuwigheidswaarde toegedicht gekregen. Want in 2022 stond die plaat voor de allereerste keer in de Top 2000, op plekje 1751.