We hebben collega’s in de redactie zitten die er helemaal mee weglopen en er tot mijn afgrijzen elk jaar weer trouw op stemmen voor de Top 2000, maar ik vind het een vreselijk fenomeen. Waar de samenstellers van De Lijst der Lijsten menig lobby hebben tegengehouden, hebben zij juist bij deze een oogje toegeknepen.

Tussen alles wat tegenwoordig met graagte door zelfbenoemde muziekkenners als ’troep’ wordt weggezet, is er eigenlijk maar één nummer waarvan ík vind dat het niet in de Top 2000 hoort te staan: Gotta catch ‘em all van Jason Paige. En zéker niet tussen evergreens als Don’t look back in anger en I still haven’t found what I’m looking for. Ergens op plek 2001 was wat mij betreft voldoende eer geweest voor alle inspanningen. Ik bedoel, de theme van Ducktales staat er óók niet in. En die heeft míjn jeugd toch echt gekleurd.

Maar goed… ik kan als een Don Quichotte de strijd aangaan, maar die heb ik toch al verloren. Er zijn kennelijk erg veel mensen die het wél terecht vinden dit non-nummer erin staat en… het is uiteindelijk maar 3.15 minuten op een uitzending van 156 uur. 3.15 minuten waarbij ik prima even de radio op een zender met échte muziek kan zetten. De lokale piraat bijvoorbeeld.

Ik kan echter óók een alternatief opperen. Een Nederlands product. Een band die festivals en theaterzalen met gemak platspeelt. Een band die indrukwekkende clips maakt en zichzelf steeds weer opnieuw uitvindt. Een band die zelfs voormalige gabbers als ik met hun track Witch doctor wisten over te halen eens een kijkje te nemen in de alternatieve keuken. En laat die band nou toevallig óók een ‘Pokémon-themed’ song hebben uitgebracht.