Het moet behoorlijk frustrerend geweest zijn voor die Engelsen. Het fenomeen ‘house’ kreeg voor het eerst echt voet aan de grond in hún land. In Engeland waren de allereerste raves. En uit Engeland kwamen de eerste superstar DJ’s met namen Paul Oakenfold, Pete Tong, Sasha en John Digweed. Maar opeens was daar dat kleine landje aan de andere kant van de plas die opeens die vooraanstaande rol overnam.

De reden? Trance. Een genre dat haar roots in het begin van de jaren ’90 had liggen, maar aan het einde van dat decennium opeens aan een enorme opmars begon. Met voorop Ferry Corsten, DJ Tiësto en Armin van Buuren en in hun slipstream veel andere Nederlandse DJ’s. Zij profiteerden mee van de gigantische aantrekkingskracht die trance opeens had op het grote publiek. Het regende hits, ook in Engeland. Maar vooral hits van Nederlandse makelij. Álles wat hier werd gemaakt leek die gouden glans te hebben.

En dat stak de Engelsman Darren Tate. Succesvol in eigen land maar wereldwijd kon hij nog geen potten breken. Het was zijn manager die vervolgens met het idee kwam om dan maar een Nederlandse naam aan te nemen. Van zijn platenmaatschappij kreeg hij een lijst met medewerkers en daaruit stelde hij de naam ‘Jurgen Vries’ samen.

Onder dat alias bracht hij The theme uit. En prompt was dáár het gewenste succes. Het nummer groeide door de grootse melodie uit tot een klassieker in het genre. En het had zelfs bescheiden commercieel succes. Tot een notering in de Nederlandse Top 40 kwam het weliswaar niet maar met zeven weken verblijf in de Tipparade bleef Jurgen Vries ook bij het grote publiek ook zeker niet onopgemerkt.