Het was voor mij dé gruwel. Een power ballad van de twee meest zoetgevooisde zangeressen ter wereld: Mariah Carey en Whitney Houston. Erger kon niet! Dat beloofde weer zware uren op mijn vakantiewerk, waar Sky Radio steevast aan stond.

Achteraf beschouwd was het natuurlijk wel een unicum. Zo’n beetje de twee grootste sterren uit die tijd in één duet. Ze waren bij elkaar gebracht door nóg zo’n grote naam, Babyface. Reden was de Dreamworks film The Prince of Egypt. Waarbij het overigens wel hielp dat de beide dames op het punt stonden een nieuw album uit te brengen.

Maar ook in een ander opzicht was het bijzonder. Want al jaren stonden de roddelbladen vol met uitgebreide stukken over de vermeende animositeit tussen de twee diva’s. Ze zouden elkaar niet kunnen luchten of zien. Maar Mariah Carey en Whitney Houston hadden niets dan lovende woorden voor elkaar en zeiden er zelfs een warme vriendschap aan over te hebben gehouden.

Je zou verwachten dat een dergelijke samenwerking de charts zou verpletteren en minstens een jaar lang niet van de eerste plaats af te meppen zou zijn. Maar ondanks een uitgebreide promotietour kwam het in de Verenigde Staten niet verder dan plek 15. De Europeanen wisten dit epische stukje muziek wat dat betreft méér op waarde te schatten. In veel landen, waaronder Nederland, haalde het de top 5.