“Maybe I didn’t treat you, quite as good as I should…” “Nou… dát had zeker beter gekund. “Maybe I didn’t love you, quite as often as I could…” “Nee, niet bepaald zeg.” “Little things I should have said and done, I never took the time…” “Tja, dat heb ik gemerkt ja!” “You were always on my mind…” “Nou dank je wel zeg… dáár heb ik nu écht wat aan.”

Welkom bij mijn eerste college marketing op het HBO Commerciële Economie. Een college dat een onuitwisbare indruk op me maakte. Nog nooit had een docent op deze manier zijn of haar boodschap voor het voetstuk gebracht. Met muziek. En zijn punt was duidelijk. Aandacht… dat was het allerbelangrijkste in je relatie met de klant. Dat betekende dus niet alleen in het begin of uiteindelijk een keertje als de klant na veel teleurstellingen al had besloten te vertrekken.

De versie die hij voor zijn college gebruikte was die van de Pet Shop Boys. Pas later zou ik ontdekken dat het origineel terugging tot de jaren ’70 en er heel veel versies van zijn. Met als bekendste vertolkers natuurlijk Elvis Presley en later Willie Nelson. Maar die van het synth-duo zou uiteindelijk in ons land het beste verkopen. Het reikte tot plek 3 in de Nederlandse Top 40.

De Pet Shop Boys namen het in 1987 voor de Britse TV-show Love me tender. Een uitzending ter nagedachtenis aan het overlijden van The King 10 jaar eerder. Maar het viel zó in de smaak dat de heren het besloten uit te brengen. En met succes. Want niet alleen haalde de single een hoge notering in onze charts, het werd in Engeland zelfs de prestigieuze Christmas Number One. Het hield daarmee een ‘echte’ kerstplaat van die plek af.