Het was een opvallende naam in de vele boeken die ik las over de historie van de house: Primal Scream. En dat zorgde bij mij voor verwarring. Want wat had die vreselijke rockband nu te maken met mijn favoriete genre? Ik was namelijk niet bepaald fan.

Sterker nog: had je mij halverwege de jaren ’90 gevraagd wat ik van Primal Scream vond, had ik je twee woorden gegeven: ‘helemaal ruk’. Gitaren, het was niet mijn ding. En hun single Rocks werd destijds ook nog eens helemaal stuk gedraaid op de nationale radio. Het kwam zelfs in een zodanige frequentie voorbij dat ik mij níet kan voorstellen dat er geen rockliefhebbers zijn die destijds óók afgehaakt zijn.

Maar voor de housemuziek bleken ze in een eerder leven zeer invloedrijk te zijn geweest. En dat had alles te maken met het album Screamadelica. Ze begonnen als een rockband, maar in 1988 werden ze geïntroduceerd in de acid house. Ze raakten geïnteresseerd in de scene en begonnen steeds meer raves te bezoeken. Op een van die raves ontmoetten ze Andrew Weatherall. Een pionier in de Engelse housescene. Ze boden hem een van hun tracks aan met het verzoek om deze te remixen.

Weatherall ging ermee aan de slag. Hij trok her en der wat samples vandaan, mixte deze in de plaat en het eindresultaat was Loaded. Een grote hit in het Verenigd Koninkrijk, die ook bij ons, aan de andere kant van de Noordzee de Top 40 haalde.

Screamadelica staat inmiddels bij mij thuis en wordt regelmatig gedraaid. Vooral Come together draai ik regelmatig. Een geweldige track die heerlijk bijdraagt aan dat zondagochtendgevoel. En dat ze later toch weer terugkeerden naar hun rock-roots, heb ik ze inmiddels vergeven.