Hoe vaak heb ik in de jaren ’90 mijn vader wel niet horen klagen dat een nummer ‘gejat’ was, hoe vaak heb ik wel niet gelezen dat die house-track die ik zó gaaf vond een ‘verkrachting’ was van het origineel? Ik kon er weinig begrip voor opbrengen. Totdat ik halverwege de jaren ’90 mijzelf voor het eerst betrapte op een dergelijke uitspraak. Maar goed, dát was natuurlijk wél volkomen terecht.

Maar met deze cover van een nummer uit mijn tijd had ik totaal géén moeite. Al leek het origineel volledig aan mij voorbij te zijn gegaan. In augustus 1993 bracht Sting een liedje uit. Ondanks zijn indrukwekkende palmares werd het geen hit. Het kreeg geen Top 40-notering. Sterker nog, het haalde niet eens de Tipparade en werd dan ook amper gedraaid op de radio.

Een kleine 10 jaar later hoorde ik echter een nummer van Sugababes. Een nummer dat mij bekend voorkwam. Maar dat kón niet: het was net uitgekomen. En toch… dat refrein, die stem. Ergens in mijn achterhoofd ging een belletje rinkelen en na het een paar keer gehoord te hebben maakte ik de connectie: dit was een cover van die ene, weinig succesvolle plaat van Sting. Een track die zich kennelijk ergens in mijn brein had genesteld en geduldig had gewacht tot ik het zou herontdekken.

En dat gebeurde dus in 2003. Want het was een fantastische cover. De Sugababes hadden het met alle egards behandeld die het origineel verdiende en de vocalen van de zanger intact gelaten. En dat vormde een heerlijk contrast met de engelachtige stemmen van de Britse girl-group. Kippenvel! En zo belandden beide nummers hand in hand in mijn playlist.