Woensdag 21 januari 2023 – David Crosby, een van mijn muzikale helden, overlijdt
op 81 jarige leeftijd. “Onbegrijpelijk oud”, vond hijzelf, na een leven vol drank en drugs. Hij was, zo onderkende hij, een moeilijk mens. “Big ego, no brains”, zei David Crosby over zijn jonge zelf. Maar die versie van Crosby maakte wel deel uit van twee van de invloedrijkste muziekgroepen uit de popgeschiedenis. Hij was een van de oprichters van The Byrds, maar ook zijn werk als deel van Crosby, Stills, Nash & Young was voor de eeuwigheid.

Crosby begon zijn carrière bij The Byrds, de band die aan de wieg stond van én folk rock én psychedelische rock én countryrock. The Byrds waren, na de Beach Boys en de Four Seasons, mijn favoriete band. Na enkele succesvolle nummers, oorspronkelijk van Bob Dylan, gingen ze vanaf 1966 hun eigen weg. Ik was altijd al gecharmeerd van hun verfijnde samenzang en na het beluisteren van het nummer So you want to be a rock ‘n’ roll-star was ik verkocht en op weg naar de platenwinkel.

The Byrds behoorden tot de meest invloedrijke bands uit de geschiedenis, maar kregen daar merkwaardig genoeg maar zelden erkenning voor. Met het meeschrijven van het nummer Eight miles high ontpopte Crosby zich tot singer-songwriter en drukte daarmee steeds meer zijn stempel op de band. Echter toen de bandleden een van zijn composities niet op een te verschijnen LP wilden hebben, was hij zeer ontstemd en liep zonder iets te zeggen tijdens de opname de studio uit.

Uiteindelijk werd na de zoveelste ruzie Crosby uit de band gezet. In Stephen Stills en de naar de VS uitgeweken Brit Graham Nash vond hij gelijkgestemde zielen, die eveneens grote bands (Buffalo Springfield en The Hollies) hadden verlaten. Samen vormden ze zo een heuse supergroep, wat tot uiting kwam in hun debuutalbum “Crosby, Stills, Nash”. Een LP met prachtige nummers zoals de door Crosby geschreven nummers Guinnevere, Wooden ships en Long time gone. Maar het hoogtepunt voor mij was toch wel het nummer Helplessly hoping.

Met de komst van Neil Young was de supergroep compleet en veroverden ze de wereld met de iconische LP Déjà vu. Zo ook Aruba, alwaar ik een deel van mijn diensttijd uitzat bij de verbindingsdienst.

Ik moest een bericht overbrengen naar een luitenant in de officiersmess en bij mijn binnenkomst zag ik hem zitten, onderuit gezakt in een luie stoel, met een glas wijn in zijn hand. En op de draaitafel speelde mijn favoriete nummer, Almost cut my hair, geschreven en gezongen door David Crosby.

Ik kan je vertellen dat je haardos toentertijd verplicht werd gemillimeterd op straffe van een weekend overblijven op de kazerne en dat betekende dan niet stappen. Mijn haar was dus al gekapt. Maar wat had ik op dat moment graag thuis gezeten, luisterend in mijn eigen luie stoel, met een biertje in mijn hand!

Allerlei individuele ambities veroorzaakten, in combinatie met Crosby’s drugsgebruik, zoveel frictie dat de band meerdere keren uiteenviel. Rond kortstondige herenigingen verscheen nog wel nieuw werk, maar de impact van toen hadden zij nooit meer.

Crosby’s unieke plaats in de rockgeschiedenis wordt gesymboliseerd met zijn tweevoudige opname in de Rock and Roll Hall of Fame, voor zijn bijdrage aan The Birds en Crosby, Stills en Nash. Tot slot een ode aan hem met het door hem life gezongen Long time gone.