Gary Brooker, de frontman van de band Procol Harum, is niet meer! Dát had ik niet zien aankomen. In gedachten keer ik terug naar juni 1967. De tijd waarin ik m’n transistorradiootje, afgestemd op radio Veronica, bijna dag en nacht binnen handbereik had, om maar niets te hoeven missen. De tijd ook, waarin ik wekelijks de plaatselijke platenboer plat liep voor een exemplaar van de top 40.

En toen, als donderslag bij heldere hemel, was daar A Whiter Shade of Pale. Van niks naar één! Dat was nog maar zelden vertoond! Mede dankzij mij, natuurlijk. Want “als de sodemieter” weer naar de platenboer, fl 3,95 uittellen, om daarna m’n pas verworven 45 toeren plaatje grijs te draaien op het krakkemikkige pick-upje met versterker.

Met mijn 17-jarig puberbrein begreep ik niks van de tekst, overigens nog steeds niet, maar het was een heerlijk schuifelnummer, en dát telde. Het nummer bleef maar liefst vijf weken op nummer 1 staan en vijf jaar later was het opnieuw raak! Wederom de eerste plaats in de Top 40. In de schaduw van dat “geweld” was er muzikaal nog meer te genieten, dankzij nummers als Homburg, A Salty Dog, en een van mijn favoriete nummers het symfonische Grand Hotel van de gelijknamige LP:

Ook solo liet Garry Brooker zich niet onbetuigd getuige het nummer No More Fear of Flying. In mijn ogen zwaar ondergewaardeerd, met slechts plaats 21 in de Top 40 van 1979 en wat schamele vermeldingen in de Top 2000.

Leuk nog om te vermelden is het gelegenheidsduo met Lori Spee, Two Fools In Love, en het samenwerkingsverband met Ad Visser: No News From The Western Frontier.

Tot slot een toepasselijk, indringend, videoclipje, afkomstig van de LP Home.
De dood in scène gezet, maar nu helaas bewaarheid!

Nu, 55 jaar, vele hitsingles en LP’s later, komt het besef. Wederom is er een bijzonder hoofdstuk afgesloten en blijven wij achter met de herinneringen én de muziek. Gelukkig maar!