Toen ik mij eind 1992 voor moderne muziek begon te
interesseren, hoorde ik ook voor het allereerst een liedje van Michael Jackson.
Het was Heal the world. Een prachtig,
emotioneel nummer dat mij mede dankzij de indrukwekkende clip raakte tot in het
diepst van mijn ziel.

Maar goed, als beginnende puber had ik net besloten om die
door mijn ouders zo verfoeide house leuk te gaan vinden, dus dergelijke
wereldverbeterende zoetsappigheid matchte niet met mijn vers aangemeten imago.
En kom op, oorlogen en aanslagen, dat was iets voor verre, woestijnachtige
oorden.

Hoe anders is dat anno 2017. Oorlogen vinden niet alleen meer
plaats in Irak of Afghanistan, maar worden ook uitgevochten op plekken waar ík
had kunnen zijn. Op een terras voor een café in Parijs, op een vliegveld in
Brussel of op een kerstmarkt in Berlijn.

Of na een concert… Ik sluit niet uit dat ik over tien jaar óók samen met mijn
dochter op een show van een toekomstige Ariane Grande sta, met duizenden
andere van haar leeftijdsgenootjes. Stel dat daar ook zo’n lafhartige loser tussen loopt die een bom laat ontploffen te midden van al die tieners. Ik kan het maar niet bevatten. Tieners! Kinderen dus nog! Welke zieke geest bedenkt het om kinderen tot zijn doelwit te maken?!