Het deed me denken aan mijn uitgaanstijd. Al die mooie meiden, en geen eentje die er naar me omkeek. Maar daar hield de herkenning wel een beetje op. Want waar Sean Kingston er kennelijk wél eentje aan de haak had geslagen, bleef het bij mij vooral bij stiekem staren. Al scheelde dat blijkbaar ook kopzorgen: iets dat je niet hebt kun je immers ook niet verliezen.

De Amerikaanse Jamaicaan zong zelfs dat hij er suïcidale neigingen aan overhield. Wat wellicht een béétje zwaar aangezet was en hem dan ook op kritiek uit diverse hoeken kwam te staan. Kritiek, waarin hij zich als zeventienjarige rapper niet kon vinden. Het maakte Beautiful girls volgens hem juist speciaal, want het onderwerp zelfmoord was niet eerder zo luchtig in een liedje voorbij gekomen 😐 Maar om ervoor te zorgen dat hij toch op elk radiostation gedraaid werd, kwam er een aangepaste versie. Het was echter de originele versie die wereldwijd een hit werd.

En laten we wel wezen: de tekst deed ook niet echt terzake bij dit nummer. Het was uiteraard het überzomerse karakter, in combinatie met herkenbare bass- en zanglijnen van de klassieker van Ben E. King, dat ervoor zorgde dat Sean Kingston overal hoog in de hitlijsten eindigde. In de Verenigde Staten stond hij maar liefst vijf weken bovenaan, maar ook in het Verenigd Koninkrijk en Australië bereikte hij die plek. In Nederland werd het met een 8ste plaats als hoogste notering óók een flinke hit.

Na die klapper ging het snel. Hij stond in het voorprogramma van onder andere Gwen Stefani en Beyoncé waardoor zijn muzikale carrière een flinke vlucht nam. Want hoewel zijn successen hier beperkt bleven, rijgde hij in zijn thuisland hit aan hit. Maar hij leverde ook op ándere manieren een bijdrage aan de muziekindustrie. Zo ontdekte hij rapper Iyaz en zorgde hij mede voor de doorbraak van Jason Derulo door mee te schrijven aan zijn debuutsingle, Whatcha say.