Wat maakte het in 1993 een ongelooflijke indruk op mij. De clip van Runaway train van Soul Asylum. Allemaal foto’s van veelal leeftijdsgenoten die nooit meer thuis waren gekomen. Sommigen maar net van de radar verdwenen, sommigen al langer vermist.

En alsof dat niet al indrukwekkend genoeg was, schoten er tussen de foto’s door ook nog eens scènes voorbij van kinderen in de meest verschrikkelijke situaties. Een jochie die de mishandeling van zijn oma moet aanzien, een meisje dat ingezet wordt als prostitué en vervolgens ook nog eens bruut verkracht wordt in een busje.

En als laatste een baby’tje dat wordt weggenomen uit de kinderwagen en de moeder die vervolgens in volslagen wanhoop achter de wegscheurende auto aanrent… Een beeld waar ik als vader nu pas écht de impact van besef. Koude rillingen krijg ik ervan: mijn huilende kind achterin de auto van een vreemde.

Had ik als puber destijds ooit bedacht mij aan de ouderlijke macht te onttrekken omdat ik die avond én de tafel moest dekken én de afwas moest doen, dan zorgde deze clip er wel voor dat ik daar nog wel een keertje over nadacht.

Maar dat was niet het enige effect dat de clip bewerkstelligde. De grote hoeveelheid airplay op onder andere MTV zorgde ervoor dat 26 van de kinderen uit de clip(s) werden teruggevonden. Een gigantische score voor die tijd. Een tijd zónder Amber Alert, en zónder massale deelacties op sociale media. De hulp kwam overigens niet voor elk kind op tijd. Vijf bleken er inmiddels te zijn vermoord. Naar drie kinderen zocht men in 2016 nog steeds.

En Soul Asylum? Die leeft voort als de artiest van dat ene nummer met die clip. Want in veel landen zou Runaway train hun enige hit blijken. Ook in Nederland. In de Top 40 kwam de single tot plaats 3, maar een vervolg op het succes bleef uit.