Soms lijkt een blog over een favoriet liedje een onmogelijke opgave. Je wilt er graag over bloggen omdat je het zo’n leuk nummer vindt, maar er is zó weinig over de artiest of het nummer te vinden dat je vreest dat je amper één alinea vol krijgt. Free (Let it be) was zo’n nummer. Maar er bleek toch een interessant haakje te zijn. In onze reeks over het vergeten genre vocal house: Stuart.

Niet bij Stuart zelf overigens. Want als je je door alle pratende muizen hebt geworsteld en alle ándere DJ’s die zich Stuart hebben genoemd bent gepasseerd, kom je uit bij de Nederlander Sjoerd Wijdoogen… Die tegenwoordig verkoper professionele audio-apparatuur verkoopt. “De man van de praktijk” die “onder de naam Stuart diverse clubhits heeft geproduceerd”. Waaronder dus Free (Let it be).

Tot zover Stuart. Maar zoomen we in op de vocals komen we uit bij Gonny Buurmeester. Een zangeres die al vroeg met muziek te maken kreeg. Haar tante en haar moeder hadden in de vroege jaren ’60 succes als het duo Young Sisters. Gonny zelf had ook ambities. Al vanaf haar zesde was ze bezig met ballet, had ze pianoles en zat ze in diverse kinderkoortjes en op haar 15de zong ze in de schoolband.

In 1996 nam haar carrière een vlucht. Ze deed mee aan de voorrondes van het Eurovisie Songfestival. Dat jaar werd alles uit de kast gehaald door de Nederlandse delegatie om de nare smaak van 1994 weg te spoelen. Willeke Alberti ging toen roemloos ten onder waardoor ons land niet mee mocht doen het jaar erop. Als Maxine & Franklin Brown wonnen zij en haar gelegenheidspartner met De eerste keer die voorrondes en eindigden uiteindelijk in Oslo als 7de.

Het was dus die Maxine die de zang verzorgde op Free (Let it be). Het gaf haar carrière een nieuwe impuls: wederom speelde ze podia vol, onder andere op het Museumplein tijdens Koninginnedag. Het succes schreeuwde uiteraard om een opvolger. En die kwam er: Fuel to fire. Waarbij zij dit keer ook de credits kreeg die zij verdiende: de plaat kwam uit onder Stuart feat. Maxine.