Trugoy the Dove is overleden, op 54-jarige leeftijd. Een van de leden van De La Soul. En ik moest direct denken aan die beroemde hoes met die dode bloemen. Een CD-hoes die ik mijn leven lang niet zal vergeten. Bij mijn vaste muziekmaat Arjan stond de CD namelijk in de kast: De La Soul is dead. Het tweede album van het hiphoptrio, dat een kleine twee jaar daarvóór hun doorbraak had beleefd met onder andere Me myself and I. En ik was natuurlijk reuze benieuwd waarom Arjan had gemeend daar zijn zuurverdiende geld aan uit te geven.

Uiteraard was hij niet te beroerd om mij te laten luisteren wat het was, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik niet was overtuigd. Sterker nog: eigenlijk vond ik het helemáál niet zo leuk, dat praten op muziek. Na thuiskomst ging er dan ook gewoon weer een van de LP’s van mijn vader op de pick-up. Oud en vertrouwd. Maar… het zaadje dat geplant was dankzij Sinead O’Connor, begon langzaam wortel te schieten.

Het zou nog een kleine twee jaar duren voordat ik definitef ‘om’ was. Het is echter een van mijn vroegste herinneringen aan een periode waarin ik mij steeds meer begon los te maken van de muziek uit de jaren ’60 en ’70 en mijn eigen weg koos. Al kwam ik tijdens die route niet langs de afslag hiphop. Binnen onze muzikale twee-eenheid bleef dát toch vooral een ding van Arjan.

Inmiddels is het fenomeen hiphop wijdverbreid geaccepteerd en is het zelfs omarmd door de ‘kenners’. En ook ik ken intussen mijn klassiekers wel. Ik was dan ook erg blij met het bericht dat de discografie van De La Soul binnenkort eindelijk óók via alle streamingdiensten te beluisteren is. Tot nu toe was dat alleen nog Eye know. Een plaat waarbij hevig gesampled wordt uit Peg van Steely Dan. Een band uit de platenkast van… mijn vader. Iets met ‘cirkel’ en ‘rond’.