Het was een hele gekke gewaarwording. En het had níet eens te maken met die fijne clip. Want wat wás ze prachtig! Nee, het had serieus te maken met de muziek zelf. Ik begreep er niets van. Cryin’ vond ik vreselijk en ook naar hun eerdere werk kon ik niet luisteren. Dat geschreeuw van Steven Tyler, die irritante gitaren… Maar toen ik Amazing van Aerosmith hoorde, was ik aangenaam verrast!

De powerballad kwam van het album Get a grip. Een bijzonder album. Want de band had net een miljoenendeal getekend met Sony, maar was even vergeten dat ze nog verplichtingen hadden bij de vorige platenmaatschappij. Maar in plaats van zich er met een jantje-van-leien af te maken, leverden ze hun grootste succesalbum óóit af, met talloze gouden, platina en zelfs diamanten platen. Met Amazing als een van de vaandeldragers.

Het album kende aanvankelijk een weifelende start met de single Livin’ on the edge. Een plaat die strandde in de Tipparade. Maar met Cryin’ hadden ze na vier jaar eindelijk wél weer een top 10-hit te pakken. En hoewel Amazing daarna niet zó succesvol was, deed het plaatje het met een 12de plaats in de Nederlandse Top 40 alsnog héél netjes.

Plus dat het mij, iemand die destijds niets moest hebben van muziek waar ook maar íets van gitaren in zat, even uit mijn evenwicht wist te halen. Maar het zou nóg gekker worden. Want nagenoeg tegelijkertijd was Dream on in de Nederlandse Top 40 verschenen. Dat had alles te maken met de soundtrack van een van de meest iconische films van de jaren ’90: Last action hero, met good old Arnie. De live-versie met orkest had daar een plaatsje op gekregen. Op die manier wist het na 20 jaar alsnog haar debuut te maken in de charts. En ook die single wist een plek in mijn hart te veroveren.

Later zouden ze gelukkig weer komen met platen als Pink en I don’t wanna miss a thing. Zo kon ík weer gewoon ouderwets een hekel aan hun muziek krijgen. Zo werd alles weer normaal tussen mij en de Amerikaanse rockband.