Ik mis het. De vrolijke, warme, zomerse klanken van de reggae. Ik kon zo’n stevige injectie Vitamine Z altijd wel waarderen in tijden als deze. Middenin de winter, als het buiten grauw en grijs was. Maar het is niet meer in de hitparades terug te vinden en wordt ook niet meer gedraaid op de radiostations die ik luister. Het enige dat nog een béétje in de buurt komt is de reggaeton van Daddy Yankee. Maar die heeft zijn laatste single ook alweer bijna een jaar geleden uitgebracht. En bovendien: reggaeton is nog geen reggae.

Een veeg teken is misschien wel dat het in november 2018 is opgenomen op UNESCO’s Representative List of the Intangible Cultural Heritage of Humanity. Ofte wel, het staat sindsdien op de lijst van immaterieel erfgoed dat niet verloren mag gaan. Iets dat meer klinkt als het definitieve afscheid van het genre dan als de opmaat naar een glorieuze revival.

Maar in de jaren ’90 was de typisch Jamaicaanse muziek nog springlevend. Het kreeg als enige andere muzieksoort een plaatsje op mijn cassettebandjes naast de house. Een van de liedjes die mij altijd is bijgebleven is Shine van Aswad. In 1994 vrolijkte dit nummer de Nederlandse Top 40 op.

De formatie bestond toen echter al een tijdje. Aswad werd namelijk al in 1975 opgericht. Het was ook zeker niet hun eerste hit. Een paar jaar eerder schopte Next to you het al tot de Nederlandse Top 40. En met Don’t turn around had het in 1988 verreweg hun grootste hit. Een liedje dat ík dan weer kende van Ace of Base.

En misschien dat dát ook wel de reden was dat de Engelse reggae-mannen weer in ons land in de belangstelling kwamen te staan. Want toen Don’t turn around van de Zweedse eurodance-act in onze charts stond, bracht Aswad net deze single uit. Het zou het laatste succes zijn van de band in ons land. Een hitnotering zat er daarna niet meer in. Ondanks dat ze daarna nog een erg leuk plaatje maakten met You’re no good.