Maandelijks archief: juli 2017

Marco Borsato & Guus Meeuwis – Schouder aan schouder

Geplaatst op door
Beantwoorden
Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Opeens stond Marco Borsato daar in september 2009 voor de camera’s. The Entertainment Group, in
1994 door hem opgericht en verantwoordelijk voor onder andere de Symphonica in
Rosso-concerten en de concerten van Guus Meeuwis in het Philips-stadion, was
failliet.
Hij was in tranen: nagenoeg alles wat hij in de jaren daarvoor had opgebouwd
was hij in één keer kwijt en hij voelde zich verantwoordelijk. Want hij was
niet het enige slachtoffer. Veel méér bekende en minder bekende Nederlanders stonden onder contract bij The Entertainment Group en konden fluiten naar hun centen. Zijn goede vriend Guus Meeuwis schoot er zelfs voor
enkele miljoenen bij in. En dat deed pijn.
Gebrek aan deugdelijke cijfers, onbezonnen investeringen,
roekeloze overnames en verstrekte, maar ongedekte leningen. Wanbeleid door de
directie en enkele leidinggevende aandeelhouders zo concludeerde de curator.
Het kleine ‘cashflow’-probleempje waarover Borsato drie weken eerder was
geïnformeerd, bleek uiteindelijk íets groter dan voorgespiegeld.
Toen de stofwolken grotendeels waren
opgetrokken, staken de schrijvers van ‘s lands twee grootste zangers de koppen
bij elkaar en schreven Schouder aan
schouder. Een duet waarmee zij beiden die donkere periode in hun artiestenbestaan afsloten. Tegelijkertijd ging er een lang gekoesterde droom in vervulling. Een jaar eerder hadden
de beide artiesten namelijk al samen op het podium van Groots met een Zachte G
gestaan en dat smaakte naar meer.
En Nederland voelde duidelijk nog steeds mee met de beide
zangers. De plaat schoot binnen no-time door naar de Top 3 van de Top 40 en zou
uiteindelijk de tweede plaats behalen. Het zette de carrière van de beide
zangers weer terug op de rails en we kunnen rustig stellen dat zij inmiddels
hun schaapjes weer op het droge hebben.

Chester Bennington – Niek deelt zijn herinneringen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op 20 juli kregen wij het bericht dat Chester Bennington was overleden. De zanger van de bekende rockband Linkin Park.

Ik leerde Linkin Park kennen met een ander nummer dan de meeste mensen. Ik keek stiekem op mijn kamer naar muziekzender “The Box” op TV. Op woensdagavond was er dan altijd alleen maar rock. Zoals altijd had ik het geluid zacht genoeg om mijn ouders te kunnen horen aankomen, maar hard genoeg om de muziek te horen en te verstaan. Toen kwam er een nummer van een band genaamd Linkin Park. Het heette Crawling en ik was verkocht.

Wat een stemexplosie! En daarna loepzuiver (misschien wel bij gemixt), rustig zingen. Ze hadden er een fan bij. De lyrics van het nummer vond ik goed. Ik dacht dat het over tienerproblemen ging in het algemeen, al weet ik nu beter.

Daarna kwam hun grootste hit In the end en braken ze door in Nederland. Er volgden nog meer hits zoals Breaking the habit en Numb. Die laatste zou hun grootste succes worden, in samenwerking met Jay-Z. Ik kocht alle CD’s van ze, totdat ze zó erg van stijl veranderden dat ik het te commercieel vond worden. Ik kreeg zelfs van mensen te horen dat het laatste concert in Nederland ietwat tegenviel.

Na de dood van Chester ben ik de oude songteksten eens goed gaan lezen nu ik wist wat er met hem gebeurd was. Eén daarvan was Crawling, maar ook de teksten van de platen hieronder:

Nu wetende dat hij misbruikt is in zijn jeugd en al jaren kampte met een drugs- en alcoholprobleem slaan de teksten dus gewoon op hem. Hij laat 6 kinderen en een vrouw achter. Chester Bennington werd 41 jaar oud.
Hij pleegde zelfmoord op de 53ste verjaardag van zijn vriend Chris Cornell. Misschien niet heel toevallig, want Chris Cornell pleegde 2 maanden geleden ook zelfmoord. 
But in the end it even doesn’t matter
R.I.P Chester Bennington.

Energy 52 – Cafe del mar

Geplaatst op door
Beantwoorden
Wat wás het fantastisch… Mysteryland 1997 op Bussloo,
dichtbij Apeldoorn. Ons állereerste dancefeest! Gewoon, de héle nacht. We konden
ons er alleen niet zo heel veel meer van herinneren. Ja, een paar flarden. Een
beginnersfout: hetzelfde tempo aanhouden als bij het uitgaan en dat stug
volhouden totdat de zon weer op komt.
Desondanks, of misschien juist dáárom, waren we erg benieuwd
naar de CD. Een driedubbelaar maar liefst! Die zou een aantal weken later
worden uitgebracht en die móesten we natuurlijk hebben. Dus op de releasedatum
togen we op het fietsje 6 kilometer verderop, want in ons eigen dorp waren er weliswaar
twee platenzaken, maar die liepen hopeloos achter, zeker wat betreft dance.
Druk pratend en vol adrenaline liepen we de CD-winkel
binnen. We hadden er even op moeten wachten maar nu zouden we hem eindelijk in
handen krijgen. De Mysteryland-CD! We zagen ons al zitten voor ons stereosetje.
Lekker nagenieten!
Maar na een paar minuten vruchteloos zoeken tussen de CD’s
vertelde de eigenaar dat de release was uitgesteld. Wanneer hij nu zou uitkomen
wist hij niet. Hij adviseerde ons een week later terug te komen.
Weken gingen er vervolgens voorbij. Elke week weer op dat
fietsje, 6 kilometer heen, 6 kilometer terug en steeds weer dat teleurstellende
bericht. En ondertussen was er een dilemma bij gekomen. Ging ik voor de club-
of de hardcore-editie?! Ik wilde natúúrlijk de hardcore-editie, maar één nummer
wilde ik per se óók op CD hebben: Cafe
del mar van Energy 52.
Wát een fantastische plaat was dat. Lekker zomers, die heerlijke opbouw en dan die fenomenale climax. De CD-single kopen zat er echter niet in,
want dan moest ik de Mysteryland-CD laten schieten. Maar ja… de kans dat ik het
nummer op de hardcore-editie zou aantreffen was natuurlijk nihil. En op de
club-editie kón hij haast niet ontbreken.

Een aantal weken later was de verzamelaar er dan eindelijk. En
ik had mijn beslissing genomen: het werd tóch de hardcore-editie. We liepen de winkel
binnen, maakten eigenlijk alweer aanstalten om rechtsomkeert te maken, maar dit
keer had de eigenaar góed nieuws. Hij was binnen! Blij als een kind stonden we
daar even later. De CD glom ons tegemoet. Geweldig! Maar het werd nóg mooier…
want welke track zag ik daar op CD 3 staan? Juist!

Del Tha Funkeé Homosapien – Mistadobalina

Geplaatst op door
Beantwoorden
Geboren aan de West Coast, als neef van gangsta rapper Ice Cube, leek de toekomst al min of meer in beton gegoten voor Teren Delvon Jones.
En hij startte zijn carrière dan ook als co-auteur voor Da Lench Mob, de
hiphopgroep waar Ice Cube deel van uitmaakte. Maar al snel gingen ze ook aan de
slag voor zíjn solocarrière.
Op 18-jarige leeftijd bracht hij als Del Tha Funkeé
Homosapien zijn eerste album uit. En dat was alles behalve ‘gangsta’. Hij was
gefascineerd door de bubblegum-pop uit de jaren ’60, met The Monkees als
grootste inspiratiebron. En dat kwam duidelijk naar voren in de eerste single
van de Amerikaanse rapper. Hij maakte daarin gebruik van een 1.06 minuut durend
vocaal experiment dat de TV-band ooit uitbracht als B-kantje van hun single
Headquarters: Zilch.
De single Mistadobalina
scoorde ook in Nederland en haalde hier in 1992 de top 10. Een van de vele one
hit wonders zou je zeggen, want een vervolg kreeg dit succes niet. Maar de
reputatie van een artiest gaat veelal verder dan alleen zijn verkoopcijfers.
Ook bij Del Tha Funkeé Homosapien. Want naast dat hij zelf
nog 10 albums uitbracht die in zijn thuisland wél behoorlijk scoorden, werkte
hij ook veel samen. En zo kwam hij in 2001 terecht bij de producers van de
virtuele triphopgroep Gorillaz.
Hun album Gorillaz
was weliswaar net klaar, maar ze vroegen hem of hij een paar ‘verses’ opnieuw
wilde inspreken. En zo werd hij ‘Del the Ghost Rapper’ op de successingles Clint Eastwood en Rock the house. De blauwgekleurde geest die zich in het lichaam van
drummer Russell verstopt om Magere Hein te ontlopen.
Het gevolg: negen jaar na zijn debuutsingle stond Del tha
Funkeé Homosapien als featured artist opnieuw wereldwijd in de charts. En sinds 2015 bezet hij met hen zelfs een stekkie in de bovenste helft van de Top 2000.