Het moet de kroon zijn geweest op de debilisering van de eurodance, halverwege de jaren ’90. De Cartoons uit Denemarken trokken hun plastic kostuums aan en schonken de wereld het fenomeen ’technobilly’. Een combinatie van de rockabilly uit de jaren ’50 en eurodance. Aanstekelijk was het zeker: lekker dansbaar en makkelijk mee te zingen, maar of men het zich over een eeuw nog herinnert? Lees verder
Het was eurodance zoals alleen eurodance dat kan zijn. Twee producers, die ook achter een andere bekende eurodance-productie zaten, vormden het hart van Maxx en maakten de liedjes. Maar voor de rap en zang werden andere, inwisselbare artiesten ingevlogen. En zo kwam het dat de zang op hun debuutplaat werd verzorgd door een ander dan we in de bijbehorende clip zagen die weer een ander was dan de zangeres die voor de tweede single achter de microfoon plaatsnam. Lees verder
Het was 1999 en ik was weer eens hopeloos verliefd. Dit keer was het lijdend voorwerp een jonge zangeres die zich op haar rollerskates door een nachtclub voortbewoog terwijl ze een liedje zong over de Love Parade. Stoer, een tikkeltje onhandig en zeker niet onaantrekkelijk. Ik viel als een blok voor deze Duitse schone. Althans, dat dácht ik. Want zoals wel vaker het geval in eurodance-land, bleek niet alles te zijn wat het in eerste instantie leek… Lees verder
Ze hadden het project toch echt opgericht om zich te kunnen losworstelen van hun commerciële imago. Ze wilden hun muziek weer naar de underground-clubs brengen en kwamen daarom met een nieuwe sound. Een steviger, donkerder trance-geluid dan we tot dan toe van hen gewend waren. Maar binnen no-time ontsteeg Storm de clubs en kwam het andermaal in de hitparades terecht. Lees verder
2 Unlimited deed het, Dune deed het en ook Rednex deed het. Op een of andere manier voelden zij na een aantal succesvolle singles opeens de behoefte om de wereld te laten zien dat zij méér in huis hadden dan alleen het door de muziekcritici zo verguisde eurodance. Lees verder